Ռընե Շատոբրիան | Քրիստոնեության հանճարը | համառոտ

Շատոբրանը նշում է, որ «Քրիստոնեության հանճարը» գրքի նպատակն է «...ապացուցել, որ երբևէ գոյություն ունեցած բոլոր կրոններից, քրիստոնեությունը ամենաբանաստեղծականն է, ամենամարդկայինը, ամենանպաստավորն ու օգտակարը ազատության, արվեստների և գրականության համար...»։

Շատոբրիանի մայրը ժամանակին ուզում էր, որ որդին դառնա հոգևորական: Նա դառնում է զինվորական, սակայն ներքին կրոնական օրգանը օգնում է նրան պահպանել ողջ կյանքում հայացքի այն սթափությունը և խորաթափանցությունը, որն ավելի շատ հատուկ է կրոնական մարդուն:

Ֆրանսիական հեղափոխությունը, որը սկզբնական փուլում հիշեցնում էր ռաբլեական շքահանդես, իրականում գուժում է մարդկության հոգևոր կառուցվածքի էական վերափոխություն:

«Անցյալի և ապագայի բախումը թույլ չի տալիս ձանձրանալ. Մարդկությունը վռնդել է ուսուցիչներին և գնացել է արձակուրդ»:

Հակառակ ֆրանսիացի լուսավորիչների, որոնք փառաբանում էին մարդկային բանականությունը, Շատոբրիանը պաշտպանում է միստիկական ինտուիցիան: Հակառակ ազատական ու անբռնազբոս գոյության հավատամքի նա կարևորում է հնազանդության և խոնարհության իդեալը:  

«Քրիստոնեության հանճարի» լույսընծայումից հետո ֆրանսիական գրականության մեջ աճում է հետաքրքրությունը քրիստոնեական արժեքների և կյանքի միստիկ վերապրման նկատմամբ: Այն սնում է ռոմանտիզմի իդեալը, ահա ինչու Շոտոբրիանը իրավամբ համարվում է ռոմանտիզմի նախակարապետներից մեկը։

Ետմահու լույս տեսած «Անդրշիրիմյան հուշեր» (1848-1850) բազմահատոր գիրքը գրողի գեղագիտական ու փիլիսոփայական հայացքների հանրագումարն է։ Շատոբրիանին հատուկ է հարուստ բառապաշարը, ընդգծված բանաստեղծականությունը, բնապատկերների գունեղ վերարտադրությունը և բարձր գրական ոճը։

Տես նաև Վիկտոր Հյուգո Թշվառները, Ժան Ժակ Ռուսո Յուլյա կամ նոր Էլոիզ և Ժորժ Սանդ Ինդիանա