Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Սոնետներ Օրփեոսին

I

Ահա ծառն է հառնել: Օ, հարաճում անբիծ:

Օրփեոսն է երգում: Օ, ծառն ականջի մեջ:

Լռություն է: Սակայն նույնիսկ լռությունից

նոր սկիզբ է հառնում, այլափոխումն անվերջ: 

Գազաններն են մղվում անտառներից անանց,

և որջերից խաղաղ, թաքստոցից, բնից,

հետևում են նրան, բայց ոչ նենգությունից,

ոչ էլ վախից, որը պարուրել է նրանց,-

այլ անսալով իրենց ականջումին պայծառ:

Եվ դողացող սյունով, որտեղ գիշեր ու զօր

հյուղն էր հազիվ, խարխու, խորքում ամայության՝

ապաստարանը մութ տենչի և ցանկության,-

հիմա կանգնեցրել ես դու տաճարը հզոր

նրանց լսողության հեռուներում անծայր:

II

Աստված կարող է այդ: Սակայն հնչյուններում

մարդը ինչպե՞ս նրա մերձեցյալը լինի:

Բզկտված է միտքը: Տաճարն Ապոլոնի

չի բարձրանում սրտի ուղեխաչումներում:

Երգը, ասում ես դու, հատուցում չէ տենչի

ոչ էլ կանչ է- վերջին նպատակի- մի ձև.

երգը- գոյություն է: Աստծո համար՝ թեթև:

Մենք ե՞րբ պիտի Լինենք: Եվ ե՞րբ պիտի շրջի

Նա աստղեր ու երկիր մեր գոյության վրա:

Դա, պատանի, Այն չէ, ինչ սիրում ես, անձայն

Հանձնվելով ձայնին, բզկտումին նրա,-

մոռացության տուր այն, ինչ քո երգն է՝ ցնդող:

Ուրիշ շնչառում է երգը ճշմարտության:

Անգոյության մի շունչ: Եվ Աստծո մեջ՝ մի դող:

Թարգմանությունը գերմաներենից՝ Հակոբ Մովսեսի

Տես նաև Էլեգիա երրորդ և Էլեգիա Իններորդ