Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Սոնետներ Օրփեոսին



I
Ահա ծառն է հառնել: Օ, հարաճում անբիծ:
Օրփեոսն է երգում: Օ, ծառն ականջի մեջ:
Լռություն է: Սակայն նույնիսկ լռությունից
նոր սկիզբ է հառնում, այլափոխումն անվերջ: 

Գազաններն են մղվում անտառներից անանց,
և որջերից խաղաղ, թաքստոցից, բնից,
հետևում են նրան, բայց ոչ նենգությունից,
ոչ էլ վախից, որը պարուրել է նրանց,-

այլ անսալով իրենց ականջումին պայծառ:
Եվ դողացող սյունով, որտեղ գիշեր ու զօր
հյուղն էր հազիվ, խարխու, խորքում ամայության՝

ապաստարանը մութ տենչի և ցանկության,-
հիմա կանգնեցրել ես դու տաճարը հզոր
նրանց լսողության հեռուներում անծայր:

II
Աստված կարող է այդ: Սակայն հնչյուններում
մարդը ինչպե՞ս նրա մերձեցյալը լինի:
Բզկտված է միտքը: Տաճարն Ապոլոնի
չի բարձրանում սրտի ուղեխաչումներում:

Երգը, ասում ես դու, հատուցում չէ տենչի
ոչ էլ կանչ է- վերջին նպատակի- մի ձև.
երգը- գոյություն է: Աստծո համար՝ թեթև:
Մենք ե՞րբ պիտի Լինենք: Եվ ե՞րբ պիտի շրջի

Նա աստղեր ու երկիր մեր գոյության վրա:
Դա, պատանի, Այն չէ, ինչ սիրում ես, անձայն
Հանձնվելով ձայնին, բզկտումին նրա,-

մոռացության տուր այն, ինչ քո երգն է՝ ցնդող:
Ուրիշ շնչառում է երգը ճշմարտության:
Անգոյության մի շունչ: Եվ Աստծո մեջ՝ մի դող:

Թարգմանությունը գերմաներենից՝ Հակոբ Մովսեսի

Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Սոնետներ Օրփեոսին Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Սոնետներ Օրփեոսին Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on июля 03, 2016 Rating: 5
Технологии Blogger.