Պարույր Սևակ | Անտարբերության թշնամի

Ինչ որ անում եմ՝

Կրքով եմ անում,

Անում եմ թափով,

Եռանդով ամբողջ՝

Վատնելով ավյուն,

Ծախսելով արյուն,-

Անտարբերության թշնամին եմ ես,

Անհա՛շտ-անզիջո՛ւմ-մոլի՜ ոսոխը:

Բայց երբ աշխարհի բյո՜ւր գոտիներից

Աշխարհ է հաշվվում լոկ երկու բևեռ,

Բայց երբ աշխարհի բյո՜ւր երանգներից

Աշխատում են լոկ սևն ու ճերմակը,

Բայց երբ աշխարհի բոլո՜ր բառերից

Երկուսն են խոսում՝ լոկ «ոչ»-ն ու «այո»-ն,

Ջերմաստիճանըս - անզոր զայրույթից -

Հասնում է նույնիսկ քառասունմեկի,

Ցավըս դառնում է կեղեքիչ մրմուռ,

Ու ես՝ թշնամի՛ս անտարբերության,

Անտարբերության ոսո՛խըս մոլի,

երևակայե՜ք,

Գերադասում եմ... մնալ ձեռնըպահ:

Սակայն այնպե՜ս եմ մնում ձեռընպահ,

Որ պերճախոս է «չէ»-ից ու «հա»-ից...

[1959թ.]

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ

Բաժիններ