Պարույր Սևակ | Ժայռերն ի վեր դանդաղ մագլցում է ճամփան

Ժայռերն ի վեր դանդաղ մագլցում է ճամփան

Ու հասնելով լեռան սեգ կատարին՝

Հոգնած ճամփորդի պես կանգ է առնում մի պահ,

Պառկում շվաքի տակ ծեր անտառի:

Եվ բացվում է իմ դեմ, իմ աչքերի առաջ

Իմ հայրենի գյուղը - այնտեղ՝ ցածում:

Քնաթաթախ գյուղի տանիքներից ելած

Երդիկների ծուխն է ծո՜ւյլ հորանջում:

Գետակն, աղբյուրների չարաճճի որդին,

Թավալվում է ձորում ու փրփըրում.

Նրա ժայռոտ ափին ավերակը բերդի

Իր հին պաշարումն է մտաբերում...

Նախիրը բառաչելով դաշտ է գնում հիմա,

Այգիներում, հոգնա՜ծ, ջուրը հուն է գտնում...

Բաց է մեր դռնակը կարոտ գրկի նման,

Եվ ես - կրկի՛ն մանուկ - մեր հին տունն եմ մտնում:

24.V.1946թ.       

Երևան

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ