Ալֆոնս Լամարթին | Աշուն

Ողջույն անտառին՝ թոշնած սաղարթով,

Հովտում ծվարած դեղնած տերևին,

Ողջույն լուսավոր օրերին հանգչող,

Մեռնող բնության վերջին տաք շնչին:

Ահա քայլում եմ նեղ արահետով

Ու երազում եմ գեթ վերջին անգամ

Տեսնել արևի շողը գունատվող,

Որ մարում է խոր թավուտում անձայն:

Աշնան բնությունն աղոտ հայացքով

Դառնում է միակ հրապույրը իմ,

Մահվանից առաջ ժպտացող շուրթով

Կարծես այն լինի իմ ընկերը հին:

Ձուլվելով անծայր մութ հորիզոնին՝

Հույսն է իմ վերջին անհետ չքանում,

Ու դառնում եմ ես նորից այն կյանքին,

Ուր չվայելած բերկրանքն է սպասում:

Արփի´, դա´շտ, հովի´տ՝ լցված անդորրով,

Իմ շիրմին կաթող արցունքն անապակ

Կլցնի օդը քաղցրանուշ բույրով,

Մեռնող աչքերը՝ հուր արևով տաք:

Ու պիտի պարպեմ ես վերջին կումով

Նեկտարի, վշտի թուրմը կենսալի,

Գուցե գավաթի խորքում հրաշքով

Մի կաթիլ մեղր մնացած լինի:

Գուցե ապագան իմ սիրո երգի

Երջանկություն է դեռ ինձ բերելու,

Գուցե ամբոխում անհայտ մի հոգի

Լսելու է ինձ ու հասկանալու:

Թոշնում է ծաղիկը՝ զեփյուռին տալով

Իր թերթիկների բույրն արբեցուցիչ,

Թռչում է հոգիս՝ աշխարհին տալով

Տրտմության, թախծի մեղեդին թովիչ:

Թարգմ. Տ. Վարդանյան