Պարույր Սևակ | Ինքս ինձ հերքում եմ

Նույն հարցն եմ հաճախ ինքըս ինձ տալիս.

-Ի՜նչ ես աշխարհի ցավերը լալիս,

Աշխարհի դարդը հո՞ քեզ չեն տվել:

Եվ ի՞նչդ է պակաս կամ ի՞նչդ է ավել.

Ամենքի նման մի մարդ ես, հոգի՛ս,

Ամենքի պես էլ աշխարհով գնա...

Իսկապե՛ս.

                  կարգին հագուստ կա հագիս,

Թե վաստակածըս գրպանըս մնար՝

Անտեղի տեղը չհալվեր-կորչեր,

Ինձ կարող էին և հարուստ կոչել:

Ես դուր եմ գալիս սրան ու նրան,

Ինձ շատերն անգամ սիրում են կարգին:

Շուտով կստանամ և բնակարան,

Եվըս երկու մանչ՝ կազատվեմ հարկից,

Եվըս երկու գիրք՝ անուն եմ հարգի,-

Ումի՞ց եմ պակաս, ումի՞ց եմ ավել,

Ի՜նչ եմ աշխարհի ցավերը լալիս,

Աշխարհի դարդը հո՞ ինձ չեն տվել,-

Այս հարցն եմ հաճախ ինքըս ինձ տալիս,

Ինքըս ինձ վիճում, առնում ու տալիս,

Սակայն իմ հախից ինքս էլ չեմ գալիս:

Ինչպե՞ս աշխարհի ցավը մոռանամ,

Աշխարհի վատը, լավը մոռանամ.

Ես հո չեմ նստել աշխարհի վզին,

Որ չմտածեմ աշխարհքի մասին:

Ի՞նչ է, աշխարհը իմ բո՞ւռն եմ առել,

Որ ճմըռթելով գրպանս խրեմ...

Ինչպե՞ս չհոգամ աշխարհի մասին,

Եթե նա իմն է, ի՛մն է, իմպեսի՜ն,

Թե նրա վատը նաև իմ վատն է,

Նրա հավատը և իմ հավատն է:

Նա իմն է եղել և իմն է մնում.

Նա էր մոր նման ինձ երեկ սնում,

Նա է ինձ տվել քնքշանք ու գորով,

Նա է ներշնչել ինձ ուժ ու կորով,

Նա է ինձ ազնիվ - անազնիվ դարձնում...

Եվ հիմա ինչպե՞ս, ես ձեզ եմ հարցնում,

Աշխարհի մասին ինչպե՞ս մոռանամ,

Աշխարհի հոգսից ինչպե՞ս հեռանամ:

Մայրը միշտ մայր է, որդիքն են տարբեր.

Մեկը կարող է լինել անտարբեր,

Մյուսի սրտից արյուն է կաթում,

Երբ նա մոր դեմքին ցավ է նկատում...

22.IV.1957թ.         

Մոսկվա

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ