Կորնեյ Չուկովսկի | Արջն ու աղվեսը

 «Ինչո՞ւ ես լալիս,

Ծուռթաթ բարեկամ»:

«Ախր ես ինչպե՞ս

Չլամ, չողբամ:

Շատ մեղք եմ ես,

Դժբախտ եմ ես,

Որբ եմ ես:

Ծնված օրից մինչև հիմա

Ձախորդ եմ ես:

Նույնիսկ շները

Նիհար, թե գիրուկ,

Մարդկանց դուր գալու

Պոչ ունեն սիրուն:

Կատուներն անգամ

Նույնիսկ պարտվելիս

Ցցած պոչով են

Կռվից դուրս գալիս:

Չէ՛, մեղք եմ ես,

Դժբախտ եմ ես,

Որբ եմ ես:

Անտառի մեջ

Ամենաձախորդն եմ ես:

-Բժի՛շկ, բժի՛շկ իմ բարի,

Էլ ոչինչ մի հարցրու,

Միայն թե շատ եմ խնդրում,

Ինձ մի լավ պոչ կպցրու»:

Բարի բժիշկ Այբոլիտը

Մեղմորեն ժպտաց

Եվ Ծուռթաթին խելապակաս

Ահա ինչ ասաց.

-Դե լա˜վ, դե լա˜վ, մի՛ տխրիր, իմ բարեկամ,

Ինչպիսի պոչ էլ կամենաս, մոտս կա:

Կան այծի պոչեր, կան ձիու պոչեր,

Կան ավանակի շատ երկար պոչեր:

Որբուկ-ձախորդիդ ինչո՞ւ տխրեցնեմ,

Թե ուզես չորս հատ պոչ կկպցնեմ…

Արջը փորձում է պոչերը բազում,

Նայում հայելում, թե որն է սազում:

Փորձում է, նայում շեկլիկ Աղվեսին,

Սպասում է, թե Աղվեսն ի՞նչ կասի:

Իսկ Աղվեսը ծիծաղում է. «Քա˜հ-քա˜հ-քա˜հ

Վա˜յ թե դառնաս դու պոչավոր Արջ արքա:

Սիրամարգի պոչը վերցրու աննման,

Որ այդ հարցում հետդ մրցող չմնա:

Վերցրո˜ւ, վերցրո˜ւ, համեստություն մի՛ անի,

Պոչը այդ շատ կսազի քեզ նմանին»:

Ծուռթաթն, ինչ խոսք, ուրախ է շատ.

-Լա՛վն է, իրոք, պոչն այս անչափ:

Կքայլեմ ես շորորալով

Մեր ձորերով ու դաշտերով:

Կզարմանան՝ ովքեր տեսնեն,

«Ի˜նչ աննման արջ է»՝ կասեն:

Արջերն էլ, թեկուզ ցեղակից,

Հենց որ տեսնեն ինձ գեղեցիկ,

Երևի ճաքեն նախանձից:

Ժպտում է բարի բժիշկը.

-Գուցե քեզ պոչ անհրաժեշտ է,

Սակայն ոչ սիրամարգինը:

Լավ կանես՝ վերցնես այծինը:

-Չեմ ուզում ես ուրիշ պոչեր:

Ուրիշ պոչերը թող կորչեն:

Պոչ կպցրեք սիրամարգի,

Որ ամեն ոք ինձ հարգի,

Որ անտառում զբոսնելիս

Հմայվեն՝ ու նախանձեն ինձ:

Ահա անտառ ու դաշտերով

Քայլում է Արջը ճոճվելով:

Շողում է նրա թիկունքում

Կանաչ, կապույտ

Ու ոսկեգույն

Սիրամարգի

Պոչը

Շքեղ:

Իսկ Աղվեսը նրբաճեմիկ

Ուղեկցում է Ծուռթաթ Արջին,

Ժպտում է նրան անդադրում

Ու փետուրներն է հարդարում:

-Վա˜խ, ի˜նչ լավն ես, ի˜նչ պատվական,

Դու սիրամարգ ես իսկական:

Չեմ կեղծում, չճանաչեցի,

Իրոք, սիրամարգ կարծեցի:

Ա˜խ, ի˜նչ լավն է ու միշտ հարգի

Չքնաղ պոչը սիրամարգի:

Բայց այդ կողմերում որսորդներն անցորդ

Տեսան ինչ-որ բան փայլող, շողացող.

-Տեսե˜ք, տեսե˜ք, ճահճում այն

Շողշողում է ինչ-որ բան:

Հենց վազեվազ տեղ հասան,

Որսորդները Արջին տեսան,

Որ ճահճի կապույտ հայելում

Իր նոր պոչով էր հմայվում:

Եվ ինքն իր պոչով տարված,

Իր նոր պոչին սիրահարված

Չի նկատում տխմարն անգետ

Որսորդներին շների հետ:

Արջին բռնեցին հեշտությամբ

Ու կապկպեցին թոկերով:

Իսկ Աղվեսը

Ուրախ-ուրախ

Խնդմնդում է խեղճի վրա.

-Ուրախությունդ անհոգ,

Կարճ տևեց, ա՛յ պճնամոլ:

Որսորդները այս ահավոր

Քեզ ծեծ կտան փառավոր,

Որ ինչ որ ես այն էլ մնաս,

 Ու երբեք չմեծամտանաս:

Ու մոտ վազեց, մեկիկ-մեկիկ

Փետուրները պոկեց խեղճի:

Արջն էլ, թեկուզ ողջ ու առողջ,

Մնաց առաջվա պես անպոչ:

Թարգմանությունը՝ Յուրի Սահակյան

Տես նաև Չուկովսկի Հեքիաթներ