Կորնեյ Չուկովսկի | Կոկորդիլոսը

(Հին, շատ հին հեքիաթ)

Առաջին մաս

1

Կար-չկար

Մի Կոկորդիլոս.

Հենց որ դուրս էր գալիս փողոց,

Գլանակ վառում,

Թուրքերեն էր խոսում:

Կոկորդիլոս Կոկորդիլոսօղլի:

2

Նրա հետևից քաղաքում,

Երգում էին, աղաղակում.

-Ամա˜ն, նայեք, նայե՛ք դրան,

Ի˜նչ երկար պոչ, ի˜նչ մեծ բերան:

Եվ որտեղի՞ց նման հրեշ:

3

Գիմնազիստներն են հետևում նրան,

Դռնապաններն են հետևում  նրան,

Բոթում են նրան, հրում են նրան,

Վիրավորում են ամենքը նրան:

Հազիվ քայլող մի մանուկ էլ

Ասաց.

-Սարսափելի մուկ է:

Իսկ մի շնիկ, ոչ այնքան մեծ,

Հասավ նրա դունչը կծեց:

Նա անպայման վատ շնիկ էր, անդաստիարա˜կ:

4

Կոկորդիլոսը շրջվեց

Ու շան լակոտին կուլ տվեց:

Կուլ տվեց վզնոցի հետ միասին:

5

Բարկացան մարդիկ մոտերքում,

Գոռում են ու աղաղակում.

-Հասե˜ք դրան,

Բռնե˜ք դրան,

Կալանատո˜ւն տարեք դրան:

6

Հենց նա մտավ տրամվայ

Աղմկեցին.

-Վա˜յ, վա˜յ, վա˜յ:

Վազելով ու

Գլորվելով

Ամենքը մի անկյուն մտան:

-Ամա˜ն, հասե˜ք, օգնե˜ք, փրկե˜ք:

7

Վազեց եկավ ոստիկանը.

-Ի՞նչ աղմուկ է, ի՞նչ կական է,

Ո՞վ է թույլ տվել ձեզ այստեղ

Զբոսնել, թուրքերեն խոսել:

Կոկորդիլոսներին այստեղ քայլելն արգելվում է:

8

Կոկորդիլոսն ի՞նչ անի.

Հեգնոտ ժպտաց

Ու կուլ տվեց ոստիկանին՝

Սապոգների ու թրի հետ միասին:

9

Վախից բոլորն էլ դողում,

Նվնվում, ճչում, գոռգոռում են:

Միայն մի քաղաքացի

Չհանձնվեց

Ողբ ու լացի.

Անվախ Վանյա Վասիլչիկովը:

10

Նա խիզախ է,

Նա արի,

Նա անվախ է

Ու քաջարի:

Առանց դայակի է փողոց դուրս գալիս:

11

Նա ասաց.-Դու չարագործ ես:

Մարդակեր ես դու:

Դրա համար, անկուշտ հիմա՛ր,

Քեզ կգլխատեմ հենց հիմա:

Ու հանեց սուրն իր խաղալիք:

12

Կոկորդիլոսն այսպես ասաց.

-Դու հաղթող ես, իսկ ես՝ պարտված:

Աղաչում եմ, դու ինձ ներիր,

Խղճա պստլիկ ձագուկներիս:

Նրանք լողանում Նեղոսում,

Լալիս ու ինձ են սպասում:

Թույլ տուր, դառնամ փոքրերիս մոտ,

Քեզ կարկանդակ կտամ համով:

13

Պատասխանեց Վանյան այսպես.

-Բալիկներիդ խղճում եմ ես,

Բայց չարագործ արնախումիդ

Կտոր-կտոր կանեմ հիմա:

Քեզ չեմ խղճա ու չեմ ների,

Դու շատ մարդկանց միս ես կերել:

14

Եվ Կոկորդիլոսը ասաց.

-Ինչ-որ այստեղ կուլ եմ տվել,

Հենց այս պահին հետ կստանաս:

15

Եվ ոստիկանը ողջ-առողջ

Հայտնվեց հանկարծ մարդկանց առաջ.

16

Ու շնիկն էլ առանց վախի

Ելավ նրա լայն երախից:

Ցատկոտո˜ւմ է,

Պարո˜ւմ, վազո˜ւմ,

Տղայի այտե˜րն է լիզում:

17

Շեփորները փողհարեցին,

Օդում հրթիռներ ճայթեցին.

Տոն է, տոն է Պետրոգրադում,

Բոլորն են ցնծում ու պարում,

Համբուրում են մեր հերոսին,

Որ հաղթեց Կոկորդիլոսին:

Գոռում են ու կանչում՝ ուռա˜,

Քաղաքում զուգված-զարդարված:

18

Ու ցնծում է քաղաքը ողջ.

«Կեցցե˜ս, Վանյա Վասիլչիկով,

Պետրոգրադի փրկարար»:

19

Նվերներ տալ նրան իսկույն,

Խաղողի ճիշտ հարյուր ողկույզ,

Մի հարյուր ֆունտ էլ մարմելադ,

Մի հարյուր ֆունտ էլ շոկոլադ,

Եվ գումարած դրան նաև

Ուզածի չափ պաղպաղակ:

20

Իսկ մարդակեր այս գազանին

Քաղաքից մեր թող դուրս անեն:

Թող գնա հայրություն անի իր սիրելի ձագուկներին:

21

Նա սավառնակ նստեց իսկույն

Ու սլացավ հողմի նման:

Ոչ մի անգամ հետ չնայեց:

Նետի նման գնաց, հասավ

Իր հայրենի երկիրը տաք,

Որ կոչվում էր Աֆրիկա:

22

Ցատկեց, ընկավ

Նեղոսի մեջ,

Ուղիղ Նեղոսի

Տիղմի մեջ,

Ուր ապրում էր կինը նրա

Ձագուկների հետ աննման:

Թարգմանությունը՝ Յուրի Սահակյան

Տես նաև երկրորդ և երրորդ մասերը

Տես նաև Չուկովսկի Հեքիաթներ