
(Հին, շատ հին հեքիաթ)
Առաջին մաս
1
Կար-չկար
Մի Կոկորդիլոս.
Հենց որ դուրս էր գալիս
փողոց,
Գլանակ վառում,
Թուրքերեն էր խոսում:
Կոկորդիլոս Կոկորդիլոսօղլի:
2
Նրա հետևից քաղաքում,
Երգում էին, աղաղակում.
-Ամա˜ն, նայեք, նայե՛ք
դրան,
Ի˜նչ երկար պոչ, ի˜նչ
մեծ բերան:
Եվ որտեղի՞ց նման հրեշ:
3
Գիմնազիստներն են հետևում
նրան,
Դռնապաններն են հետևում նրան,
Բոթում են նրան, հրում
են նրան,
Վիրավորում են ամենքը
նրան:
Հազիվ քայլող մի մանուկ
էլ
Ասաց.
-Սարսափելի մուկ է:
Իսկ մի շնիկ, ոչ այնքան
մեծ,
Հասավ նրա դունչը կծեց:
Նա անպայման վատ շնիկ
էր, անդաստիարա˜կ:
4
Կոկորդիլոսը շրջվեց
Ու շան լակոտին կուլ
տվեց:
Կուլ տվեց վզնոցի հետ
միասին:
5
Բարկացան մարդիկ մոտերքում,
Գոռում են ու աղաղակում.
-Հասե˜ք դրան,
Բռնե˜ք դրան,
Կալանատո˜ւն տարեք
դրան:
6
Հենց նա մտավ տրամվայ
Աղմկեցին.
-Վա˜յ, վա˜յ, վա˜յ:
Վազելով ու
Գլորվելով
Ամենքը մի անկյուն
մտան:
-Ամա˜ն, հասե˜ք, օգնե˜ք,
փրկե˜ք:
7
Վազեց եկավ ոստիկանը.
-Ի՞նչ աղմուկ է, ի՞նչ
կական է,
Ո՞վ է թույլ տվել ձեզ
այստեղ
Զբոսնել, թուրքերեն
խոսել:
Կոկորդիլոսներին այստեղ
քայլելն արգելվում է:
8
Կոկորդիլոսն ի՞նչ անի.
Հեգնոտ ժպտաց
Ու կուլ տվեց ոստիկանին՝
Սապոգների ու թրի հետ
միասին:
9
Վախից բոլորն էլ դողում,
Նվնվում, ճչում, գոռգոռում
են:
Միայն մի քաղաքացի
Չհանձնվեց
Ողբ ու լացի.
Անվախ Վանյա Վասիլչիկովը:
10
Նա խիզախ է,
Նա արի,
Նա անվախ է
Ու քաջարի:
Առանց դայակի է փողոց
դուրս գալիս:
11
Նա ասաց.-Դու չարագործ
ես:
Մարդակեր ես դու:
Դրա համար, անկուշտ
հիմա՛ր,
Քեզ կգլխատեմ հենց
հիմա:
Ու հանեց սուրն իր
խաղալիք:
12
Կոկորդիլոսն այսպես
ասաց.
-Դու հաղթող ես, իսկ
ես՝ պարտված:
Աղաչում եմ, դու ինձ
ներիր,
Խղճա պստլիկ ձագուկներիս:
Նրանք լողանում Նեղոսում,
Լալիս ու ինձ են սպասում:
Թույլ տուր, դառնամ
փոքրերիս մոտ,
Քեզ կարկանդակ կտամ
համով:
13
Պատասխանեց Վանյան
այսպես.
-Բալիկներիդ խղճում
եմ ես,
Բայց չարագործ արնախումիդ
Կտոր-կտոր կանեմ հիմա:
Քեզ չեմ խղճա ու չեմ
ների,
Դու շատ մարդկանց միս
ես կերել:
14
Եվ Կոկորդիլոսը ասաց.
-Ինչ-որ այստեղ կուլ
եմ տվել,
Հենց այս պահին հետ
կստանաս:
15
Եվ ոստիկանը ողջ-առողջ
Հայտնվեց հանկարծ մարդկանց
առաջ.
16
Ու շնիկն էլ առանց
վախի
Ելավ նրա լայն երախից:
Ցատկոտո˜ւմ է,
Պարո˜ւմ, վազո˜ւմ,
Տղայի այտե˜րն է լիզում:
17
Շեփորները փողհարեցին,
Օդում հրթիռներ ճայթեցին.
Տոն է, տոն է Պետրոգրադում,
Բոլորն են ցնծում ու
պարում,
Համբուրում են մեր
հերոսին,
Որ հաղթեց Կոկորդիլոսին:
Գոռում են ու կանչում՝
ուռա˜,
Քաղաքում զուգված-զարդարված:
18
Ու ցնծում է քաղաքը
ողջ.
«Կեցցե˜ս, Վանյա Վասիլչիկով,
Պետրոգրադի փրկարար»:
19
Նվերներ տալ նրան իսկույն,
Խաղողի ճիշտ հարյուր
ողկույզ,
Մի հարյուր ֆունտ էլ
մարմելադ,
Մի հարյուր ֆունտ էլ
շոկոլադ,
Եվ գումարած դրան նաև
Ուզածի չափ պաղպաղակ:
20
Իսկ մարդակեր այս գազանին
Քաղաքից մեր թող դուրս
անեն:
Թող գնա հայրություն
անի իր սիրելի ձագուկներին:
21
Նա սավառնակ նստեց
իսկույն
Ու սլացավ հողմի նման:
Ոչ մի անգամ հետ չնայեց:
Նետի նման գնաց, հասավ
Իր հայրենի երկիրը
տաք,
Որ կոչվում էր Աֆրիկա:
22
Ցատկեց, ընկավ
Նեղոսի մեջ,
Ուղիղ Նեղոսի
Տիղմի մեջ,
Ուր ապրում էր կինը
նրա
Ձագուկների հետ աննման:
Տես նաև Չուկովսկի Հեքիաթներ
Կորնեյ Չուկովսկի | Կոկորդիլոսը
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ
on
сентября 02, 2019
Rating:
