Պարույր Սևակ | Էշը - Տարընթերցում

Ով ստեղծեց գազաններին,

Թռչողներին, վազաններին,

Ամեն մեկին անուն դրեց,

Անուն դրեց

Ու խնդրեց`

Չմոռանալ անունն իրենց:

Եվ ցրվեցին ու հեռացան,

Անունն իրենց չմոռացան:

Միայն մեկը եկավ ձորից,

Իր անունը հարցրեց նորից:

Ստեղծողը քնքշանքով

Ասաց. «Էշ է անունը քո»:

Էշը գնաց:

Երկու օրից

Վերադարձավ էշը նորից.

Մոռացել էր իր անունը:

Նորի՛ց գնաց,

Եկավ նորի՛ց,

Ու կրկնվեց նորից նույնը.

Մոռացել էր իր անունը:

«Քո անունը Էշ է, Իշուկ:

Երկու տառ է, ո՞նց չես հիշում»:

Բայց այդպես էլ նա չհիշեց,

Ու ետ եկավ մի օր նորից:

Եվ այս անգամ մի լա՜վ քաշեց

Ստեղծողը ականջներից:

Քաշեց, ասաց. «Անունդ Է՜շ է»,

«Անունդ Է՜շ է»,- ասաց, քաշե՜ց:

Եվ այն օրից խելոք էշը

Իր անունը արդեն հիշեց.

Էլ հարցնելու կարիք չկար,

Բայց ականջը... մնաց երկար:

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ

Պարույր Սևակ | Էշը