Անգետիկի և նրա ընկերների արկածները | Գլուխ չորրորդ

Թե ինչպես էր Անգետիկը ոտանավորներ հորինում

Երբ Անգետիկից նկարիչ էլ դուրս չեկավ, նա վճռեց բանաստեղծ դառնալ և ոտանավորներ հորինել: Նա մի ծանոթ բանաստեղծ ուներ, որ ապրում էր Խատուտիկների փողոցում: Այդ բանաստեղծի իսկական անունը Պուդիկ էր, բայց, ինչպես հայտնի է, բոլոր բանաստեղծները շատ են սիրում գեղեցիկ անուններ: Դրա համար էլ, երբ Պուդիկն սկսեց ոտանավորներ գրել, իր համար ուրիշ անուն ընտրեց և սկսեց կոչվել Ծաղկանունի: 
Մի անգամ Անգետիկը գնաց Ծաղկանունու մոտ և ասաց.

-Լսիր, Ծաղկանունի, ինձ ոտանավոր հորինել սովորեցրու: Ես էլ եմ ուզում բանաստեղծ դառնալ:

-Իսկ շնորհք ունե՞ս,- հարցրեց Ծաղկանունին:

-Իհարկե, ունեմ: Ես շա˜տ շնորհալի եմ,- պատասխանեց Անգետիկը:

-Դա դեռ պիտի ստուգել,- ասաց Ծաղկանունին: -Դու գիտե՞ս, թե ինչ բան է հանգը:

-Հա՞նգը: Չէ՛, չգիտեմ:

-Հանգն այն է, երբ երկու բառ նման վերջավորություն ունեն,- բացատրեց Ծաղկանունին: -Օրինակ՝ բադ-մատ, ողկույզ-ընկույզ: Հասկացա՞ր:

-Հասկացա՛:

-Դե, «փայտիկ» բառի հանգով ուրիշ բառ ասա:

-Ծածանիկ,- պատասխանեց Անգետիկը:

-Դա ի՞նչ հանգ է՝ փայտիկ-ծածանիկ: Դրանց հանգերն իսկի էլ չեն բռնում:

-Ինչո՞ւ չեն բռնում: Դրանք միանման վերջավորություն ունեն:

-Դա քիչ է,- ասաց Ծաղկանունին: -Հարկավոր է, որ բառերն իրար նման լինեն ու ներդաշնակ հնչեն: Այ, լսիր. փայտիկ-քողտիկ, վառարան-բառարան, գրիչ-բրիչ:

-Հասկացա՛, հասկացա՛,- ճչաց Անգետիկը: -Փայտիկ-քողտիկ, վառարան-բառարան, գրիչ-բրիչ: Այ թե լավ է, հա˜: Հա՛-հա՛-հա՛:

-Դե գտիր բամբակ բառի հանգը,-ասաց Ծաղկանունին:

-Մամբակ,- պատասխանեց Անգետիկը:

-Ի՞նչ մամբակ,- զարմացավ Ծաղկանունին: -Այդպիսի բառ կա՞ որ:

-Բա չկա՞:

-Իհարկե, չկա:

-Դե այդ դեպքում՝ անբակ:

-Անբակն ի՞նչ բան է,- կրկին զարմացավ Ծաղկանունին:

-Դե որ բակ չեն ունենում, ստացվում է անբակ, էլի,- բացատրեց Անգետիկը:

-Մի գլուխ փչում ես,- ասաց Ծաղկանունին,- այդպիսի բառ չի լինում: Հարկավոր է ընտրել եղածներից, այլ ոչ թե հնարել:

-Իսկ եթե ես ուրիշ բառ չե՞մ կարողանում գտնել:

-Ուրեմն բանաստեղծի շնորհք չունես:

-Դե այդ դեպքում դու գտիր հանգը,- պատասխանեց Անգետիկը:

-Իսկույն,- համաձայնեց Ծաղկանունին:

Նա կանգնեց սենյակի մեջտեղը, ձեռքերը ծալեց կրծքին, գլուխը թեքեց ու սկսեց մտածել: Հետո գլուխը բարձրացրեց ու, առաստաղին նայելով, սկսեց միտք անել: Ապա ձեռքերով բռնեց սեփական ծնոտն ու հատակին նայելով սկսեց մտածել: Այդ բոլորն անելուց հետո նա ետ ու առաջ արեց սենյակում և ինքն իրեն կամացուկ փնթփնթաց.

-Բամբակ, մամբակ, չամբակ, ծամբակ…-նա երկար այդպես փնթփնթաց, հետո ասաց,-թյո՛ւ: Սա ի՞նչ բառ է: Սա ինչ-որ անհանգ բառ է:

-Դե, ըհը՛,- ուրախացավ Անգետիկը: -Ինքդ ես այնպիսի բառեր առաջարկում, որ հանգ չունեն, ու դեռ ասում ես՝ անշնորհք եմ:

-Լավ, լավ, շնորհքով ես, շնորհքով, մենակ թե ձեռ քաշիր ինձնից,- պատասխանեց Ծաղկանունին: -Գլուխս ցավեց: Հորինիր այնպես, որ միտք լինի ու հանգ՝ ահա քեզ և ոտանավոր:

-Մի՞թե դա այդքան հեշտ բան է,- զարմացավ Անգետիկը:

-Իհարկե, հեշտ է: Գլխավորը շնորհքն է:

Անգետիկը գնաց տուն և իսկույն անցավ ոտանավոր հորինելու գործին: Ամբողջ օրը նա գնաց-եկավ սենյակում՝ մերթ հատակին, մերթ առաստաղին նայելով, ձեռքերով ծնոտը բռնած և ինչ-որ բան փնթփնթալով քթի տակ: Վերջապես ոտանավորը պատրաստ էր, և նա ասաց.

-Լսեցե՛ք, եղբայրներ, թե ինչ ոտանավոր եմ հորինել ես:

-Մի ասա՛, ասա՛ տեսնենք, թե դա ինչ ոտանավոր է,- հետաքրքրվեցին բոլորը:

-Ձեր մասին եմ հորինել,- խոստովանեց Անգետիկը: -Նախ և առաջ ոտանավոր Գիտունիկի մասին.

Գիտունիկը գետափ հասավ,

Գառնուկի վրայից թռավ:

-Ի՞նչ,- ճչաց Գիտունիկը: -Ես ե՞րբ եմ գառնուկի վրայից թռել:

-Դե ոտանավորում է այդպես ասվում՝ հանգի համար է,- բացատրեց Անգետիկը:

-Ուրեմն հանգի համար ամեն տեսակ սուտ պիտի հնարե՞ս,- տաքացավ Գիտունիկը:

-Իհարկե,- պատասխանեց Անգետիկը: -Ինչի՞ս է պետք ճիշտը հորինել: Ճշմարտությունը հորինել պետք չէ, նա առանց այն էլ կա:

-Դե մեկ էլ փորձիր, էն ժամանակ կիմանա˜ս,- սպառնաց Գիտունիկը: - Հը՛, ուրիշների համար ի՞նչ ես հորինել:

-Ահա՛, լսեցեք Հապճեպիկի մասին,- ասաց Անգետիկը.

Շատ քաղցած էր Հապճեպիկը,

Կուլ տվեց սառն արդուկիկը:

-Եղբայրնե˜ր,- ճչաց Հապճեպիկը: -Էս ինչե՞ր է իմ մասին հորինում: Ես ոչ մի սառը արդուկ էլ կուլ չեմ տվել:

-Դե դու մի գոռա,- պատասխանեց Անգետիկը: -Ես պարզապես հանգի համար եմ ասում, թե արդուկը սառն էր:

-Ախր ես արդուկ կուլ չեմ տվել, ո՛չ սառը, ո՛չ տաք,- աղաղակեց Հապճեպիկը:

-Դե ես չեմ ասում, թե դու տաք ես կուլ տվել, այնպես որ հանդարտվիր,- պատասխանեց Անգետիկը: -Ահա լսեցեք մի ոտանավոր Երևիկի մասին.

Երևիկի բարձի տակ

Կա մի համեղ կարկանդակ:

Երևիկը մոտեցավ իր մահճակալին, նայեց բարձի տակ ու ասաց.

-Փչո˜ց է: Այստեղ ոչ մի կարկանդակ էլ չկա:

-Դու պոեզիայից ոչինչ չես հասկանում,- պատասխանեց Անգետիկը: -Դա հանգի համար է ասվում, իսկ իրականում՝ չկա: Այ, ես Հաբիկյանի մասին էլ եմ հորինել:

-Եղբայրնե˜ր,- գոչեց բժիշկ Հաբիկյանը,- հարկավոր է վերջ տալ այս ծաղրուծանակին: Մի՞թե մենք հանգիստ պիտի լսենք, թե սա ի՞նչ ստեր է փչում բոլորի մասին:

-Հերի՛ք է,- գոռացին բոլորը: -Էլ չենք ուզում լսել: Դրանք ոտանավորներ չեն, այլ ինչ-որ զրպարտություններ:

Միայն Գիտունիկը, Հապճեպիկն ու Երևիկն էին գոռում.

-Թող կարդա՛: Մեր մասին որ կարդաց, թող մյուսների մասին էլ կարդա:

-Պետք չի: Մենք չե՛նք ուզում,- գոռում էին մյուսները:

-Դե որ չեք ուզում, ես էլ կգնամ հարևանների համար կկարդամ,- ասաց Անգետիկը:

-Ի˜-ի˜նչ,- ճչացին բոլորը: -Դեռ ուզում ես հարևանների մոտ մեզ խայտառակ անե՞լ: Հլա փորձի˜ր: Կարող ես էլ տուն չվերադառնալ:

-Դե լավ, եղբայրներ, չեմ կարդա,- համաձայնեց Անգետիկը: -Միայն թե մի բարկացեք ինձ վրա:

Այդ օրվանից Անգետիկը վճռեց այլևս ոտանավոր չհորինել:

Հաջորդ գլուխները կարդա Այստեղ