Անգետիկի և նրա ընկերների արկածները | Գլուխ երրորդ

Թե ինչպիսի նկարիչ էր Անգետիկը

Ներկամոլիկը շատ լավ նկարիչ էր: Նա միշտ երկար վերնաշապիկ էր հագնում, որ անվանում էր «բալախոն»: Պետք էր տեսնել Ներկամոլիկին, երբ նա իր բալախոնով զուգված և երկար մազերը ետ գցած, ներկապնակը ձեռքին կանգնում էր կտավի առջև: Իսկույն զգացվում էր, որ քո առջև իսկական նկարիչ է կանգնած:
Երբ Անգետիկին ոչ ոք այլևս լսել չուզեց, նա վճռեց նկարիչ դառնալ: Գնաց Ներկամոլիկի մոտ ու ասաց.

-Լսի՛ր, Ներկամոլիկ, ես էլ եմ վճռել նկարիչ դառնալ: Ինձ մի քիչ ներկ-մերկ տուր, մեկ էլ՝ վրձին:

Ներկամոլիկն իսկի ժլատ չէր: Նա իր հին ներկերն ու վրձինը նվիրեց Անգետիկին: Այդ ժամանակ Անգետիկի մոտ եկավ նրա ընկերը՝ Ալարկոտիկը: Անգետիկն ասաց.

-Նստիր, Ալարկոտիկ, քեզ պիտի նկարեմ:

Ալարկոտիկն ուրախացավ, իսկույն նստեց աթոռին, և Անգետիկն սկսեց իր գործը: Նա ուզում էր Ալարկոտիկին սիրուն դուրս բերել, բայց նկարեց կարմիր քիթ, կանաչ ականջներ, կապույտ շրթունքներ և նարնջագույն աչքեր: Ալարկոտիկը շտապում էր տեսնել իր դիմանկարը: Անհամբերությունից նա չէր կարողանում հանգիստ նստել աթոռին, հա պտույտ էր գալիս նստած տեղը:

-Մի ֆռռա, մի՛,- ասում էր Անգետիկը,- թե չէ նման չի ստացվի:

-Իսկ հիմա նմա՞ն է դուրս գալիս,- հարցրեց Ալարկոտիկը:

-Շա˜տ նման է,- պատասխանեց Անգետիկն ու մանուշակագույն ներկով բեղեր ավելացրեց:

-Դե, մի ցույց տուր տեսնեմ, ինչ դուրս եկավ,- խնդրեց Ալարկոտիկը, երբ Անգետիկն ավարտեց դիմանկարը:

Անգետիկը ցույց տվեց:

-Բա ես էդպե՞ս եմ,- վախեցած ճչաց Ալարկոտիկը:

-Իհարկե էսպես ես, բա էլ ո՞նց ես:

-Բեղեր ինչո՞ւ ես նկարել, ես հո բեղ չունեմ:

-Դե մի օր դուրս կգան, էլի:

-Իսկ քիթս ինչո՞ւ է կարմիր:

-Որ ավելի գեղեցիկ լինի:

-Իսկ մազերս ինչո՞ւ ես ներկել: Իմ մազերը երկնագո՞ւյն են, որ:

-Երկնագույն են,- պատասխանեց Անգետիկը: -Եթե քեզ դուր չեն գալիս, կարող եմ կանաչ դարձնել:

- Չէ՛, դա վատ նկար է,- ասաց Ալարկոտիկը: -Տուր պատռեմ:

-Ինչո՞ւ ոչնչացնել գեղարվեստական ստեղծագործությունը,- պատասխանեց Անգետիկը:

Ալարկոտիկն ուզեց խլել դիմանկարը, և նրանք սկսեցին կռվել: Աղմուկի վրա վազեցին եկան Գիտունիկը, բժիշկ Հաբիկյանը և մնացած մանչուկները:

-Ինչո՞ւ եք կռվում,- հարցրին:

-Ըհը՛,- գոռաց Ալարկոտիկը,- դուք մեր դատը կտրեցեք: Ասացեք, ո՞վ է նկարված այստեղ: Ես չեմ, չէ՞:

-Իհարկե, դու չես,- պատասխանեցին մանչուկները: -Այդտեղ ինչ-որ բանջարանոցի խրտվիլակ է նկարած:

Անգետիկն ասաց.

-Դուք գլխի չընկաք, որովհետև մակագրություն չկա տակը: Հիմա ես կգրեմ և ամեն ինչ հասկանալի կլինի:

Նա մատիտը վերցրեց ու տպագիր տառերով նկարի տակ գրեց. «ԱԼԱՐԿՈՏԻԿ»: Հետո նկարը փակցրեց պատին ու ասաց.

-Թող կախած մնա: Բոլորը կարող են նայել, ոչ ոքի չի արգելվում:

-Միևնույն է,- ասաց Ալարկոտիկը,- երբ դու պառկես քնելու, ես կգամ ու կպատռեմ այդ նկարը:

-Իսկ ես գիշերը չեմ քնի, կհսկեմ,- պատասխանեց Անգետիկը:

Ալարկոտիկը նեղացավ ու տուն գնաց, իսկ Անգետիկը, իսկապես որ, գիշերը չքնեց: Երբ բոլորը քնեցին, նա վերցրեց ներկերն ու սկսեց բոլորին նկարել: Պոնչիկին այնքան հաստ նկարեց, որ նույնիսկ չտեղավորվեց կտավի վրա: Հապճեպիկին նկարեց բարալիկ ոտքերով, իսկ հետևից, չգիտես ինչու, շան պոչ ավելացրեց: Որսորդ Փամփուշտիկին պատկերեց Քոթոթիկի վրա նստած: Բժիշկ Հաբիկյանի քթի փոխարեն ջերմաչափ նկարեց: Չգիտես ինչու, Գիտունիկին նկարեց էշի ականջներով: Մի խոսքով, բոլորին նկարեց ծիծաղելի ու անհեթեթ դիրքերով: Առավոտվա դեմ այդ նկարները նա փակցրեց պատերին ու տակերը մակագրություններ դրեց, այնպես, որ մի ամբողջ ցուցահանդես ստացվեց:

Առաջինը բժիշկ Հաբիկյանն արթնացավ: Նա տեսավ պատերին փակցված նկարներն ու սկսեց ծիծաղել: Նկարները նրան այնքան դուր եկան, որ նույնիսկ սկնոցը քթին դրեց ու սկսեց շատ ուշադիր նայել: Նա մեկ առ մեկ մոտենում էր նկարներին և կուշտ ծիծաղում:

-Կեցցե՛ս, Անգետիկ,- ասում էր բժիշկ Հաբիկյանը; -Կյանքումս այսքան ծիծաղած չկայի:

Վերջապես նա կանգ առավ իր նկարի մոտ ու խստությամբ հարցրեց.

-Իսկ սա ո՞վ է: Մի՞թե ես եմ: Ո՛չ, ես չեմ: Սա շատ վատ նկար է: Ավելի լավ է հանես սա:

-Ինչո՞ւ հանեմ, թող կախած մնա,- պատասխանեց Անգետիկը:

Բժիշկ Հաբիկյանը նեղացավ ու ասաց.

-Անգետիկ, ինչպես երևում է դու հիվանդ ես: Աչքերիդ հետ ինչ-որ բան է պատահել: Ե՞րբ ես տեսել, որ քթիս փոխարեն ջերմաչափ դրված լինի: Չէ՛, ճար չկա, գիշերը լուծողական պիտի տամ քեզ:

Անգետիկը բոլորովին չէր սիրում լուծողական: Նա վախեցավ ու ասաց.

-Չէ՛, չէ՛: Հիմա ես ինքս էլ եմ տեսնում, որ սա վատ նկար է:

Նա պատից պոկեց Հաբիկյանի նկարն ու պատռեց:

Հաբիկյանից հետո արթնացավ որսորդ Փամփուշտիկը: Նկարները նրան էլ դուր եկան: Նայելիս նա քիչ էր մնում պայթեր ծիծաղից: Իսկ հետո տեսավ իր նկարն ու տրամադրությունն իսկույն ընկավ.

-Սա վատ նկար է,- ասաց նա: -Ինձ նման չի: Հանիր այդ նկարը, թե չէ հետս որսի չեմ տանի քեզ:

Անգետիկը ստիպված էր որսորդ Փամփուշտիկի նկարն էլ հանել պատից:

Այդպես էլ մյուսները: Բոլորին դուր էին գալիս ուրիշների նկարները, իսկ իրենցը՝ ոչ:

Ամենից ուշ արթնացավ Ներկամոլիկը, որը, ըստ սովորության, ամենից շատ էր քնում: Երբ նա պատին տեսավ իր նկարը, սոսկալի զայրացավ և ասաց, թե դա նկար չէ, այլ անտաղանդ, հակագեղարվեստական խզբզանք: Հետո նա պատից պոկեց նկարն ու Անգետիկից ետ առավ ներկերն ու վրձինը:

Պատին մնաց միայն Ալարկոտիկի նկարը: Անգետիկը դա պոկեց պատից ու գնաց ընկերոջ մոտ:

-Ալարկոտիկ, ուզո՞ւմ ես նկարդ նվիրեմ քեզ: Դրա համար դու կհաշտվես ինձ հետ,- առաջարկեց Անգետիկը:

Ալարկոտիկը վերցրեց նկարը, կտոր-կտոր արեց ու ասաց.

-Լա՛վ, հաշտություն: Միայն թե մի անգամ էլ որ նկարես, էլ ոչ մի գնով չեմ հաշտվի:

-Էլ երբեք չեմ նկարի,- պատասխանեց Անգետիկը: -Նկարում ես, նկարում, իսկի շնորհակալություն էլ չեն հայտնում, բոլորը մի գլուխ նախատում են: Էլ չեմ ուզում նկարիչ լինել:

Հաջորդ գլուխները կարդա Այստեղ