Անգետիկի և նրա ընկերների արկածները | Գլուխ քսաներորդ

Ներկամոլիկն աշխատում է

 Մինչ Պտուտակիկն ու Ագուցիկը ման էին գալիս Ֆռռանաշենում՝ փնտրելով զոդիչը, Կանաչ քաղաքում նշանակալից դեպքեր էին տեղի ունենում: Օրն սկսվեց նրանով, որ Ներկամոլիկը նկարեց Ձյունիկի նկարը: Դրա վրա նա կորցրեց գրեթե երկու ժամ, բայց դե նկարն էլ շատ նման ստացվեց: Նմանությունն ապշեցուցիչ էր: Չնայած շատերն ասում էին, թե նկարում նույնիսկ Ձյունիկը ավելի լավ է դուրս եկել, քան կյանքում է, բայց դա ճիշտ չէր: Ձյունիկն ամենևին էլ կարիք չուներ, որ նկարիչը գեղեցկացներ նրան: Եթե Ներկամոլիկը կարողացել էր նկարի մեջ ընդգծել նրա դիմագծերի գեղեցկությունը և ավելի վառ ու արտահայտիչ ցույց տալ այդ, ապա հենց դա էլ պահանջվում է իսկական արվեստից, որպիսին հանդիսանում է գեղանկարչությունը:

Դիմանկարը կախել էին ներքևի սենյակի պատից, որպեսզի բոլոր ցանկացողները կարողանային տեսնել: Եվ պետք է ասել, որ կամեցողների պակաս չկար: Դիմանկարը տեսնողները ուզում էին, որ Ներկամոլիկն իրենց էլ նկարի, բայց Ձյունիկը ոչ մեկին չէր թողնում վերևի սենյակը, որովհետև Ներկամոլիկն այդ ժամանակ նկարում էր Կապտաչիկին և կողմնակի ամբոխը կարող էր նրան խանգարել:

Անգետիկը, որ հետ ու առաջ էր անում վերևում և Ներկամոլիկին զանազան ոչ պիտանի խորհուրդներ էր տալիս, ցույց տալու համար, իբր շատ բան է հասկանում գեղանկարչությունից, լսեց ներքևից եկող աղմուկը:

-Այս ի՞նչ աղմուկ է այստեղ: Ի՞նչ աղմուկ է,- գոռաց նա, սանդուղքներից ցած իջնելով –Դե՛, մի տները ցրվեցեք:

Խեղճ աչոնիկները, այդ կոպտությունը լսելով, նույնիսկ հարկավոր չհամարեցին նեղանալ, այնքան մեծ էր նկարչի մոտ ընկնելու նրանց ցանկությունը: Ընդհակառակը, շրջապատեցին Անգետիկին, սկսեցին «Անգետիկ ջան» ասել նրան և խնդրել, որ չքշի իրենց:

-Դե՛, հապա մի հերթ կանգնեք տեսնեմ,- գոռաց Անգետիկը, հրհրելով և պատին սեղմելով աչոնիկներին: -Ձեզ ասում են հերթի կանգնեցեք, թե չէ բոլորիդ կքշեմ:

-Փո՛ւհ, ինչ կոպիտն եք, Անգետիկ,- բացականչեց Ձյունիկը: -Դա ի՞նչ վարմունք է: Ես նույնիսկ ամաչում եմ ձեր փոխարեն:

-Ոչի˜նչ,- պատասխանեց Անգետիկը:  

Այդ ժամանակ սենյակ ճախրեց մի աչոնիկ ևս և, օգտվելով ընդհանուր խառնակությունից, սահեց ուղիղ դեպի վեր տանող սանդուղքը: Այդ տեսնելուն պես Անգետիկը նետվեց նրա կողմը և արդեն ուզում էր կոպտաբար բռնել նրա ձեռքից, բայց նա կանգ առավ և, գոռոզաբար նայելով, վճռականորեն թափ տվեց մատը նրա քթի տակ:

-Դե, դե, հանդա˜րտ: Ինձ առանց հերթ կարելի է, ես բանաստեղծուհի եմ:

Անսպասելի դիմադրության հանդիպելով, Անգետիկը զարմանքից բաց արեց բերանը, իսկ բանաստեղծուհին, օգտվելով նրա շփոթությունից, թիկունքն արեց նրան և առանց շտապելու քայլեց դեպի սանդուղքը:

-Ի՞նչ ասաց: Ո՞վ է սա,- հարցրեց Անգետիկը շվարած, մատով սանդուղքի կողմը ցույց տալով:

-Բանաստեղծուհի է: Ոտանավորներ է գրում,- բացատրեցին աչոնիկները:

-Հա˜… -ծոր տվեց Անգետիկը: -Մի մեծ բան չի: Մենք էլ բանաստեղծ ունենք, իմ նախկին աշակերտն է: Մի ժամանակ նրան սովորեցրել եմ ոտանավորներ գրել, իսկ հիմա ինքն էլ է գրում:

-Ա˜խ, ինչ հետաքրքիր է: Ուրեմն դո՞ւք էլ եք բանաստեղծ եղել:

-Եղել եմ:

-Ա˜խ, ինչ ընդունակ մարդ եք: Դուք և՛ նկարիչ եք եղել, և՛ բանաստեղծ…

-Ե՛վ երաժիշտ,- ուռած-փքված ավելացրեց Անգետիկը:

-Կարդացեք ձեր բանաստեղծություններից մեկն ու մեկը:

-Հետո՛, հետո˜,- պատասխանեց Անգետիկը, ձևանալով, որ սոսկալի զբաղված է:

-Իսկ ինչպե՞ս է ձեր բանաստեղծի անունը:

-Ծաղկանունի են ասում:

-Օ˜, ինչ հետաքրքիր է,- ծափ տվին աչոնիկները: -Ձեր բանաստեղծի անունը Ծաղկանունի է, իսկ մեր բանաստեղծուհունը՝ Ալմաստիկ:

-Ձեզ դո՞ւր է գալիս այդ անունը:

-Ոչինչ, լավ է:

-Իսկ ի˜նչ ոտանավորներ է գրում,- ասում էին աչոնիկները: -Ա˜խ, ի˜նչ սքանչելի բանաստեղծություններ: Այ, գնացեք վերև, նա երևի կկարդա իր ոտանավորները: Հետաքրքիր է, թե դրանք դո՞ւր կգան ձեզ:

-Ինչ կա որ, կարելի է գնալ,- համաձայնեց Անգետիկը:

Երբ նա վերև բարձրացավ, Ներկամոլիկն արդեն ավարտում էր Կապտաչիկի դիմանկարը, իսկ Ալմաստիկը նստել էր բազմոցին, Տավղիկի կողքին, և զրուցում էր նրա հետ երաժշտության մասին: Ձեռքերը մեջքին դրած, Անգետիկը սկսեց հետ ու առաջ անել սենյակում և ժամանակ առ ժամանակ խեթ հայացքներ նետել բանաստեղծուհու կողմը:

-Ի՞նչ եք ճոճանակի նման հա գնում ու գալիս,- ասաց Ալմաստիկը Անգետիկին: -Նստեցեք խնդրեմ, թե չէ ձեր պատճառով աչքերս շաղվում են:

-Իսկ դուք մի՛ տնօրինեք այստեղ,- կոպիտ պատասխանեց Անգետիկը: -Տես, հա˜, Ներկամոլիկին կհրամայեմ, որ չնկարի ձեր դիմանկարը:

-Ա˜յ թե ինչ: Նա իրո՞ք կարող է ձեզ հրամայել,- դարձավ Ալմաստիկը Ներկամոլիկին:

-Կարող է: Նա ամեն ինչ կարող է,- պատասխանեց Ներկամոլիկը, որ եռանդով աշխատում էր վրձինով և նույնիսկ չէր լսել Անգետիկի ասածը:

-Իհարկե, կարող եմ,- հաստատեց Անգետիկը: -Բոլորը պարտավոր են ինձ լսել, որովհետև ես եմ գլխավորը:

Լսելով, որ Անգետիկը մանչուկների մեջ այդպիսի իշխանության իրավունք է վայելում, Ալմաստիկը վճռեց սիրաշահել նրան:

-Ասացեք, խնդրեմ, կարծեմ այդ դո՞ւք եք օդապարիկը հորինել:

-Բա էլ ո՞վ:

-Ես մի օր ոտանավոր կգրեմ ձեր մասին:

-Շա˜տ պետքս է,- փնչացրեց Անգետիկը:

-Այդպես մի˜ ասեք,- երգեցիկ ձայնով ասաց Ալմաստիկը: -Ախր դուք չգիտեք, թե ինչ ոտանավորներ եմ գրում ես: Ուզո՞ւմ եք, մի ոտանավոր կարդամ ձեզ համար:

-Լա՛վ, կարդացեք,- ողորմածաբար համաձայնեց Անգետիկը:

-Ես ձեզ կկարդամ վերջերս գրած իմ բանաստեղծությունը մոծակի մասին: Լսեցեք:

Ես մի մոծակ բռնեցի՝

Ց-ց՛-ց՛, ց՛-ց-ց

Ես սիրում եմ մոծակին՝

Տա՛ն-տա՛ն-տա՛ն, տի՛ն-տի՛ն-տի՛ն:

Բայց մոծակը, տես, արդեն

Շատ է տխրում, տրտնջում,

Ավելի լավ է բռնեմ

Փոքրիկ, փոքրիկ մի մրջյուն:

Իմ մրջյունիկն էլ հոգնեց,

Դե, սիրում է շատ ման գալ…

Ու այս գործն էլ ինձ չօգնեց,

Պետք է մի քիչ գիրք կարդալ:

-Կեցցե՛ք, կեցցե՛ք,- բացականչեց Ներկամոլիկը և նույնիսկ ծափահարեց:

-Շա˜տ լավ բանաստեղծություն է,- հավանություն տվեց Տավղիկը,- այդտեղ խոսք կա ոչ միայն մոծակի, այլև գիրք կարդալու մասին: Դա օգտակար ոտանավոր է:

-Այ, էլի լսեցեք,- ասաց բանաստեղծուհին և կարդաց ևս մի ոտանավոր, ուր խոսվում էր արդեն ոչ թե մոծակի, այլ ճպուռի մասին և որը վերջանում էր ոչ թե այն խոսքերով, թե հարկավոր է գիրք կարդալ, այլ թե՝ «հարկավոր է շոր կարել»:

Ապա հաջորդեց ճանճին նվիրված ոտանավորը, որ վերջանում էր այն բառերով, թե՝ «հարկավոր է ձեռքերը լվալ»: Վերջապես, կարդաց ոտանավոր այն մասին, թե «հարկավոր է հատակն ավլել»:

Այդ ժամանակ Ներկամոլիկն ավարտեց Կապտաչիկի դիմանկարը: Բոլորը հավաքվեցին շուրջը և իրենց հիացմունքն արտահայտեցին:

-Հիանալի˜ է: Սքանչելի˜ է: Զմայլելի˜ է:

-Ջանիկս, չե՞ք կարող ինձ էլ կապույտ զգեստով նկարել,- դարձավ Ալմաստիկը Ներկամոլիկին:

-Ինչպե՞ս նկարեմ կապույտ զգեստով, երբ դուք կանաչով եք,- տարակուսած հարցրեց Ներկամոլիկը:

-Դե, ջանիկս, ախր ձեզ համար միևնույն է: Շորս, ճիշտ է, կանաչ է, բայց դուք կապույտ նկարեցեք: Ես կապույտ շորս կհագնեի, եթե իմանայի, որ Կապտաչիկն այդքան լավ դուրս կգա կապույտով:

-Լա՛վ,- համաձայնեց Ներկամոլիկը:

-Աչքերս էլ երկնագույն նկարեք, խնդրեմ:

-Ախր ձեր աչքերը շագանակագույն են,- առարկեց Ներկամոլիկը:

-Ա˜խ, ջանիկս, ի˜նչ մեծ բան է ձեզ համար: Եթե դուք կանաչ շորի փոխարեն կարող եք կապույտ նկարել, հապա ինչո՞ւ շագանակագույնի փոխարեն չեք կարող երկնագույն նկարել:

-Այստեղ տարբերություն կա,- պատասխանեց Ներկամոլիկը: -Եթե ուզենաք, կարող եք կապույտ շոր հագնել, բայց որքան էլ կամենաք երկնագույն աչքեր դնել, չեք կարող:

-Ա˜խ, այդպես: Դե, այդ դեպքում, խնդրեմ, շագանակագույն նկարեք, միայն թե մի քիչ ավելի մեծ:

-Ձեր աչքերն առանց այն էլ շատ մեծ են:

-Դե, մի քի˜չ: Ես ուզում եմ, որ ավելի մեծ լինեն: Թարթիչներն էլ երկար նկարեցեք:

-Լավ:

-Մազերս էլ՝ ոսկեգույն: Ախր իմս գրեթե ոսկեգույն են,- աղաչական ձայնով խնդրում էր Ալմաստիկը:

-Այդ կարել է,- համաձայնեց Ներկամոլիկը:

Նա սկսեց նկարել բանաստեղծուհուն, իսկ վերջինս անընդհատ վեր-վեր էր թռչում, մոտ վազում դիմանկարին ու ճչում.

-Աչքերս՝ քիչ ավելի մեծ: Էլի՛, էլի՛, էլի՛: Թարթիչներս ավելացրեք: Բերանը մի քիչ փոքր…Էլի՛, էլի՛:

Վերջացավ նրանով, որ դիմանկարում ստացվեցին հսկայական աչքեր, որպիսիք չեն լինում կյանքում, բերանը գնդասեղի գլխիկի չափ, մազերը՝ ասես մաքուր ոսկուց լինեին և ողջ դիմանկարը ուներ շատ հեռավոր նմանություն: Բայց բանաստեղծուհուն դա շատ դուր եկավ, և նա ասաց, որ ավելի լավ նկար իրեն հարկավոր էլ չէ:

Հաջորդ գլուխները կարդա Այստեղ