Անգետիկի և նրա ընկերների արկածները | Գլուխ տասնյոթերորդ

Պտուտակիկի և Ագուցիկի արշավանքը դեպի Ֆռռանաշեն

 Դուրս եկեք դուք շարք-շարքի

Ու պատրաստվեք մարզանքի,

Օրդ լիցքով սկսիր,

Ծուլությունը քո վանիր:

Լիցքի մասին պոետ Ծաղկանունու հորինած այս երգն էին երգում Պտուտակիկն ու Ագուցիկը:

Վաղ առավոտ էր, և Կանաչ քաղաքում դեռ բոլորը քնած էին, իսկ Պտուտակիկն ու Ագուցիկն արդեն փողոցով քայլում էին՝ երգելով ու ընթացքում մարզանք անելով: Դեռ երեկվանից իմանալով, որ առավոտյան իրենց դուրս են գրելու հիվանդանոցից՝ մեքենան նորոգելու համար, նրանք արթնացան մութուլուսին և պահանջեցին, որ անմիջապես դուրս գրեն իրենց: Մեղրածաղիկը, որ աշխարհում ամենից շատ աղմուկից էր վախենում, կարգադրեց շուտ տալ նրանց հագուստները:

Դեռ հեռվից երգի հնչյունները լսելով, շատ աչոնիկներ արթնացան և լուսամուտից դուրս նայեցին, ոմանք նույնիսկ փողոց դուրս եկան:

-Է˜յ, աչոնիկներ, ո՞րն է ձեր ավտոտնակը,- բղավեց Պտուտակիկը:

-Գնանք, ես ձեզ ցույց կտամ,- իր ծառայությունն առաջարկեց կարմիր գլխարկով և սև, փափկափետուր թրթուրե օձիք ունեցող կապույտ վերակուով մի աչոնիկ:

-Դե՛, ցույց տուր, ա՞ջ գնանք, թե՞ ձախ,- ասաց Պտուտակիկը:

-Աջ,- պատասխանեց աչոնիկը, հետաքրքրությամբ զննելով նրանց բաճկոնները:

-Դեպի աջ, քայլո˜վ մա՛րշ,- հրաման տվեց Պտուտակիկը և շուռ գալով քայլեց փողոցով: -Մե՛կ-երկո՛ւ, մե՛կ-երկո՛ւ:

Ագուցիկը համաչափ քայլում էր նրա հետևից: Աչոնիկը հազիվ էր հասնում և ցատկոտելով վազում էր նրանց հետևից:

Քայլվածքի թափից Պտուտակիկն ու Ագուցիկը անցան ավտոտնակի դարպասի մոտով:

-Կանգնեցե˜ք, կա˜նգ առեք,- ճչաց աչոնիկը: -Ավտոտնակն անցաք:

-Ե˜տ դա՛րձ,- հրամայեց Պտուտակիկը:

Երկուսն էլ ետ դարձան ու վերադարձան դարպասի մոտ: Աչոնիկը բաց արեց դռնակը: Երեքով ներս մտան բակ, ուր տնից ոչ հեռու, կղմինդրածածկ մի ցախանոց կար:

-Այ թե ավտոտնակ է, հա˜: Սա ցախանոց է, ոչ թե ավտոտնակ,- քրթմնջաց Ագուցիկը, բաց անելով լայն երկփեղկանի դուռը:

Պտուտակիկը ներս նայեց ու տեսավ մեքենան:

Ավտոտնակին մոտեցան մի քանի աչոնիկ ևս:

-Այստեղ մութ է,- ասաց Պտուտակիկը: -Հապա եկեք մի դուրս քշենք մեքենան:

-Ախր սա փչացած է, չի շարժվում,- ասացին աչոնիկները:

-Ոչի˜նչ, մենք կհրենք: Դե՛, մի բոթեցեք հետևից: Դե, հը՛, հուպ տվեք, մե՛կ էլ, հո˜պ:

Մեքենան ճռճռաց, խզխզոցով ու ճռռոցով դուրս եկավ ավտոտնակից:

Պտուտակիկն ու Ագուցիկը վայրկենաբար մեքենայի տակ սողացին:

Աչոնիկները կանգնել էին շուրջը ու շվարած նայում էին անիվների տակ:

-Պա՛հ,- երբեմն-երբեմն լսվում էր մեքենայի տակից,- բաքը փչացել է: Պահո˜, պնդօղակ չկա: Էհե˜, քաղցրահյութ փոխանցող խողովակը պայթել է, պահո˜…

Վերջապես, նրանք դուրս եկան անիվների տակից:

Հապա, մի այստեղ բերեք պնդօղակների բանալին, տափակբերան աքցանը, մուրճն ու զոդիչը,- ասաց Պտուտակիկը աչոնիկներին:

-Մենք դրանցից ոչ մեկն էլ չունենք:

-Ո՞նց թե չունեք: Բա դուք ի՞նչ ունեք:

-Սղոց ունենք ու մեկ էլ կացին:

-Ա˜խ, դուք: Կացնով մեքենա կվերանորոգվի՞: Այստեղ մոտերքում մանչուկներ կա՞ն:

-Մանչուկներ միայն Ֆռռանաշենում կան:

-Հեռո՞ւ է:

-Ոտքով մի ժամվա ճանապարհ է:

-Այդ ձեզ համար մի ժամվա, իսկ մենք շուտ կհասնենք: Ասացեք, թե ոնց գնանք:

-Ահա, փողոցով դեպի աջ գնացեք, հետո՝ միշտ ուղիղ: Հետո ճանապարհը դաշտով է գնում, ուղիղ գնացեք այդ ճանապարհով և Ֆռռանաշեն կընկնեք:

-Հասկանալի է,- պատասխանեց Պտուտակիկը: -Դե՛, քայլով մա՛րշ…Թողնե˜լ,- հանկարծ հրաման տվեց նա: -Աչոնիկներ, դուք փալաս-փուլուս ճարեք ու մինչև մեր գալը մի լավ սրբեք մեքենան: Մեքենան, եղբայրս, խնամք է սիրում:

-Լավ,- համաձայնեցին աչոնիկները:

-Դե, հիմա՝ քայլով մա՛րշ:

Երկուսն էլ դեպի փողոց քայլեցին: Աջ թեքվելով, Պտուտակիկը հրաման տվեց.

-Երգե˜լ:

Եվ մեր բարեկամները զիլ ու զրնգուն ձայնով երգեցին.

Գնում էի լեռով, ձորով

Եվ հիանում ծաղիկներով,

Անցնում բլրակ ու արահետ՝

Իմ սիրելի ընկերոջ հետ:

Կանաչ գորտին հանկարծ տեսանք,

Շտապ-շտապ մենք տեղ հասանք,

Ներս վազեցինք դեպի տուն,

Ասացինք՝ վա˜յ, օգնություն:

Երբ այդ երգը վերջացավ, նրանք մի ուրիշն սկսեցին, հետո՝ էլի ու էլի:

Շուտով նրանք քաղաքից դուրս եկան ու քայլեցին ճանապարհով: Մի ժամ էլ չէր անցել, երբ հեռվում երևաց Ֆռռանաշեն քաղաքը: Հենց այդ ժամանակ Պտուտակիկն ու Ագուցիկը ճանապարհի մեջտեղը մի ավտոմեքենա տեսան: Մոտիկ գնալով նրանք մեքենայի տակ տեսան մի մանչուկ: Նրա գլուխն ու կուրծքը ամբողջովին ծածկված էր թափքի տակ, դրսից երևում էին յուղոտ, սև ոտքերը միայն:

-Է˜յ, եղբայր, արև ես ընդունո՞ւմ,- ձայն տվեց նրան Ագուցիկը:

Մանչուկը մեքենայի տակից հանեց իր թուխ, գանգրահեր գլուխը:

-Հա՛, ինչպես տեսնում ես, ստիպված եմ արև ընդունել մեքենայի տակ:

-Ի՞նչ է պատահել, որ:

-Տեղից չի շարժվում էս անիծածը: Չես հասկանում՝ քաղցրահյո՞ւթը չի փոխանցում, թե՞ գազի չափն է խախտվել: Ոչ մի կերպ չեմ գտնում:

Մանչուկը դուրս եկավ ու անվին ուժեղ աքացի տվեց:

Նա հագել էր մի սև բաճկոն, որը տաբատի նման այնպես անտանելի յուղոտ էր, որ թվում էր թե կաշվից է կարած: Ըստ երևույթին այդ վայ-վարորդն այնքան մեքենայի վրա չէր լինում, որքան պառկում էր նրա տակ, փնտրելով ու կարգի բերելով զանազան տեսակի խափանումներ, որ, ի միջի այլոց, հաճախ է պատահում գազով աշխատող մեքենաների շատ տերերի հետ:

Պտուտակիկը պտույտ եկավ մեքենայի շուրջը, զննեց մեխանիզմը և, պատճառը չգտնելով, սուզվեց մեքենայի տակ: Մեքենայի տակ փորփրելուց հետո նա դուրս սողաց և կանգնեց՝ մտախոհ քորելով ծոծրակը: Հետո մեքենայի տակ սողաց Ագուցիկը, հետո՝ դարձյալ մեքենայի տերը: Այսպես նրանք հերթով մերթ տակն էին մտնում, մերթ էլ կանգնում ու ծոծրակները քորելով տարակուսած նայում մեքենային:

Վերջապես, Պտուտակիկին հաջողվեց գտնել մոտորի խափանման պատճառը: Մեքենան աշխատեց: Վարորդն ուրախացել էր և երախտագիտությամբ սեղմում էր Պտուտակիկի ու Ագուցիկի ձեռքերը:

-Շնորհակալ եմ, եղբայրներ: Առանց ձեզ ես մինչև երեկո արևի տակ պիտի խանձվեի: Ո՞ւր եք գնում: Նստեցեք տանեմ:

Պտուտակիկն ու Ագուցիկը ասացին, թե որն է իրենց ուղևորության նպատակը:

-Պնդօղակների բանալի, տափակբերան աքցան ու մուրճ ունեմ ես, կարող եմ տալ: Միայն զոդիչ չունեմ,- ասաց վարորդը:

-Իսկ ձեր քաղաքում մեկն ու մեկից չի՞ կարելի ճարել:

-Ինչո՞ւ չի կարելի: Շատ էլ լավ կարելի է: Մեր մեխանիկ Շուրուպիկն ունի զոդիչ: Գնանք նրա մոտ:

Երեքով նստեցին մեքենան և մի քանի րոպե անց արդեն գտնվում էին Ֆռռանաշենի գլխավոր փողոցում:

Հաջորդ գլուխները կարդա Այստեղ