Անգետիկի և նրա ընկերների արկածները | Գլուխ քսանվեցերորդ

 Բևեռիկի վերադարձը

Երբ Բևեռիկը տուն չվերադարձավ, Ֆռռանաշենի բնակիչներից ոչ ոք չհանդգնեց գնալ Կանաչ քաղաք: Լուր տարածվեց, թե հարյուր գլխանի վիշապը շուտով կուտի, կվերջացնի բոլոր աչոնիկներին, իսկ հետո կհայտնվի Ֆռռանաշենում և կսկսի մանչուկներին լափել: Անցնում էր օր օրի հետևից, բայց վիշապը չկար ու չկար, իսկ նրա փոխարեն մի գեղեցիկ առավոտ Ֆռռանաշենում հայտնվեց բոլորովին անծանոթ մի մանչուկ: Նա պատմեց, որ իր ընկերների հետ միասին թռել է օդապարիկով և ապա՝ երբ օդապարիկն սկսել է իջնել, պարաշյուտով թռել է և վայրէջք կատարել մի խիտ անտառում: Այդ օրվանից թափառում է դաշտերում, անտառներում և փնտրում իր ընկերներին, որոնք շարունակել էին թռչել օդապարիկով:

Ոմանք, ամենահնարամիտ ընթերցողները, երևի արդեն գլխի ընկան, որ այդ անծանոթ մանչուկը ոչ այլ ոք էր, քան Գիտունիկը: Փոխանակ հեշտ ու հանգիստ տուն վերադառնալու, Գիտունիկը վճռել էր որոնել իր ընկերներին:

Ֆռռանաշենի բնակիչները Գիտունիկին պատմեցին, թե մի քանի օր առաջ Կանաչ քաղաքում հայտնվել են մանչուկներ, որոնք նույնպես թռել են օդապարիկով և հետո ցած են ընկել: Նրանցից երկուսը եկել են Ֆռռանաշեն՝ զոդիչ տանելու: Իսկ հետո վարորդ Բուբլիկի հետ վերադարձել են Կանաչ քաղաք: Գիտունիկը սկսեց հարցուփորձ անել այդ երկու մանչուկի մասին: Երբ նկարագրեցին և ասացին, թե երկուսն էլ կաշվե բաճկոններով էին, նա իսկույն գլխի ընկավ, որ դրանք Պտուտակիկն ու Ագուցիկն են: Գրող Կռահիկը, որը նույնպես այնտեղ էր իր զրուցագրաֆով և լսում էր այդ խոսակցությունը, հաստատեց, թե իրոք այդ մանչուկներին Պտուտակիկ ու Ագուցիկ էին ասում:

Գիտունիկը շատ ուրախացավ: Նա ասաց, թե անմիջապես կուղևորվի Կանաչ քաղաք և խնդրեց ցույց տալ քաղաք տանող ճանապարհը: Այդ լսելուն պես բնակիչները տրտմեցին ու ասացին, թե Կանաչ քաղաք չի կարելի գնալ, որովհետև այնտեղ բույն է դրել հարյուր գլխանի հրեշը, որը կուլ է տալիս աչոնիկներին, էլ չենք խոսում մանչուկների մասին:

-Ես կյանքումս երբեք չեմ հանդիպել հարյուր գլխանի հրեշների,- կասկածանքով քթի տակ ծիծաղեց Գիտունիկը:

-Ի˜նչ եք ասում, ի˜նչ եք ասում,- ձեռքերը նրա վրա թափ տվին բոլորը: -Իսկ մեր Բուբլիկին ո՞վ կերավ: Արդեն քանի օր է, ինչ նա Պտուտակիկին ու Ագուցիկին տարավ Կանաչ քաղաք ու այդպես էլ չվերադարձավ:

-Իսկ Շուրուպիկին ո՞վ լափեց,- հարցրին մյուսները: -Նա Բուբլիկի հետևից գնաց Կանաչ քաղաք և էլ ետ չեկավ: Եվ ի˜նչ հիանալի մեխանիկ էր: Ոսկի ձեռքեր ուներ:

-Իսկ Բևեռիկին ո՞վ խժռեց,- հարցրին մնացածները: -Չնայած նրան իսկի էլ չենք ափսոսում, որովհետև, ճիշտը որ ասենք, անպետք ճստլիկ էր, բայց դե մեկն ու մեկը կերած պիտի լինի նրան, չէ՞:

Գիտունիկը մտքի մեջ ընկավ: Հետո ասաց.

-Գիտության մեջ ոչինչ հայտնի չէ հարյուր գլխանի հրեշի մասին: Ուրեմն չկա: Կռահիկն ասաց.

-Բայց գիտությանը հայտնի չէ նաև, որ հրեշներ գոյություն չունեն, ուրեմն նրանք կարող են գոյություն ունենալ: Եթե այդ մասին ասում են, ուրեմն մի բան կա:

-Կախարդ պառավի մասին էլ են խոսում,- պատասխանեց Գիտունիկը:

-Ինչ է, ձեր կարծիքով կախարդ պառավ չկա՞:

-Դե, իհարկե չկա:

-Թողեք հեքիաթները:

-Սրանք հեքիաթներ չեն: Կախարդ պառավն է հեքիաթը:

Գիտունիկը հաստատապես վճռեց ուղևորվել Կանաչ քաղաք և ինչքան էլ քաղաքի բնակիչները համոզեցին նրան, բան դուրս չեկավ. նա իրենն էր պնդում: Ճար չկար. մանչուկները կերակրեցին նրան, հետո տարան քաղաքի ծայրամասը և ցույց տվին Կանաչ քաղաք տանող ճանապարհը: Բոլորը կարծում էին, որ նա դեպի անխուսափելի կործանում է գնում, և արցունքներն աչքներին հրաժեշտ էին տալիս նրան:

Այդ ժամանակ հեռվում փոշու ամպ երևաց, որն արագությամբ մոտենում էր և գնալով շատանում: Մանչուկները դեսուդեն փախան, թաքնվեցին տներում և սկսեցին լուսամուտներից նայել: Բոլորը վճռեցին, որ կա-չկա հարյուր գլխանի հրեշն է վազելով գալիս: Միայն Գիտունիկն էր, որ չվախեցավ ու մնաց ճանապարհի մեջտեղը կանգնած:

Շուտով բոլորը տեսան, որ մեկը մյուսի հետևից քաղաքին են մոտենում երեք ավտոմեքենա: Դրանք էին փոշի բարձրացրել ճանապարհին: Առաջին ավտոմեքենայում դրված էր մի մեծ կարմրաթուշ խնձոր, երկրորդում՝ հասած տանձ, իսկ երրորդ մեքենայում՝ կես տասնյակ սալոր: Հասնելով Գիտունիկին, ավտոմեքենաները կանգ առան և այնտեղից դուրս եկան Բուբլիկը, Շուրուպիկն ու Բևեռիկը: Այդ տեսնելուն պես, ճստլիկները տնից դուրս թափվեցին և սկսեցին գրկել Բուբլիկին, Շուրուպիկին և նույնիսկ Բևեռիկին: Բոլորը հարցուփորձ էին անում հրեշի մասին, իսկ երբ լսեցին, որ ոչ մի հրեշ էլ չկա, զարմանք կտրեցին:

-Բա ո՞ւր էիք կորել այսքան ժամանակ,- հարցնում էին բոլորը:

-Միրգ էինք հավաքում,- պատասխանեց Բևեռիկը:

Այդ պատասխանի վրա բոլորը ժպտացին:

-Մյուսները գուցեև աշխատել են, իսկ դու, Բևեռիկ, հավանաբար ցանկապատներն էիր մագլցում ու ապակիներ փշրում,- քմծիծաղով ասաց Կռահիկը:

-Իսկի էլ չէ,- վիրավորված պատասխանեց Բևեռիկը: -Ես էլ էի աշխատում: Ես…Ես, ոնց ասած…վերադաստիարակվել եմ, այ թե ինչ:

Շուրուպիկն ու Բուբլիկը հաստատեցին, որ Բևեռիկն իրոք վերադաստիարակվել է, և որ աչոնիկները շատ գոհ են մնացել նրա աշխատանքից. դրա համար էլ Ֆռռանաշենի բնակիչներին նվիրել են կույտերով խնձոր, տանձ ու սալոր: Բոլոր մանչուկներն ուրախացան, որովհետև մրգի սիրահար էին:

Երբ Բուբլիկն իմացավ, որ Գիտունիկն ուզում է գնալ Կանաչ քաղաք, պատրաստակամություն հայտնեց իր մեքենայով տանելու, և շուտով նրանք մեկնեցին:

Ֆռռանաշենի բնակիչները ուրախ-զվարթ քայլում էին փողոցներում: Բոլորն ուրախ էին, որ հրեշ չկա, որ Բուբլիկն ու Շուրուպիկը գտնվեցին և հատկապես նրա համար, որ Բևեռիկը վերադաստիարակվել է: Ճիշտ է, ոմանք չէին հավատում դրան և կասկածանքով հետևում էին նրան, վախենալով, թե նորից կսկսի ապակիներ ջարդել: Մի քիչ հետո Բևեռիկին տեսան գետափին: Նա միայն կիսավարտիքով նստել էր ափին և շորերն էր լվանում:

-Այդ ինչո՞ւ հանկարծ սկսեցիր շորերդ լվանալ,- հարցրին նրան:

-Վաղը պարահանդես եմ գնալու,- ասաց Բևեռիկը: -Դրա համար հարկավոր է մաքուր հագնվել և սանրվել:

-Մի՞թե աչոնիկների մոտ պարահանդես է լինելու:

-Լինելու է: Բուբլիկն ու Շուրուպիկն էլ են գնալու: Նրանց էլ են հրավիրել:

-Ուզում ես ասել, թե քե՞զ էլ են հրավիրել,- թերահավատությամբ հարցրին տղաները:

-Բա ո՞նց: Իհարկե, հրավիրել են:

-Հը˜մ,- գլուխներն օրորեցին մանչուկները: -Եթե աչոնիկները սրան պարահանդես են հրավիրել, ուրեմն իրոք որ վերադաստիարակվել է: Եվ ո˜ւմ մտքով կանցներ:

Հաջորդ գլուխները կարդա Այստեղ