Ալկայոս | Քնարերգություն

Ողջույն, արքա՛ Կիլլենեի, քեզ եմ սրտանց

Ես գովերգում, քեզ, ում լեռան հենց գագաթին

Ծնեց Մեան՝ Կրոնիդի հետ կենակցելով:

Ով Աթենաս, ով ռազմատենչ մեր տիրուհի.

Մի ժամանակ դու չունեիր

Ոչ մի տաճար Կորոնիայում…,

…Ահեղագույն աստված է նա,

Ում որ ծնեց գեղեցկամույկ, հեզ Իրիսը՝

Կենակցելով Զեփիրոսի հետ ոսկեհեր…

Հարկավոր է այժմ հարբել, եթե նույնիսկ

Չուզենք, քանզի մահը տարավ Միրսիլոսին:

Չարիքներից բնավ պետք չէ հոգով տանջվել.

Տառապելով երբեք առաջ մենք չենք գնա:

Բաքո՜ս, դու մեզ մի լավագույն դեղ ես տվել,

Գինի՜ բերեք, եկե՛ք խմենք:

Մեռոն լցրու դու իմ գլխին բազմաչարչար,

Նաև կրծքին իմ ալևոր:

Խնդրում եմ ձեզ, ինձ հաճելի Մենոնին թող մեկը կանչի,

Որպեսզի այս գինարբուքում նա ինձ դառնա ընկերակից:

Պատմում են, թե Արիստոդեմը Սպարտայում հետևյալ ճիշտ

Խոսքը ասաց.

«Մարդը փող է. երբեք աղքատը չի լինում ո՛չ պանծալի,

Ո՛չ պատվելի»:

(Սափոյին)

Հեզաժպիտ, անբիծ Սափո, մանուշակի պես մազերով,

Ուզում եմ քեզ մի խոսք ասել, բայց ամոթն է ինձ խանգարում:

Թարգմանությունը՝ Ա. Թոփչյան

Տես նաև Անակրեոն, Սոլոն և Պինդարոս

Բաժիններ