Պարույր Սևակ | Անցողիկ միայնություն

Եվ ինչի՞ց, տեր Աստված, ինչի՞ց է,

Մարդիկ են երբ ծնվում՝ լալիս են,

Ծաղիկներն են բացվում՝ բուրում են:

Եվ ինչի՞ց, տեր Աստված, ինչի՞ց է...

Մենք նաև չենք ծնվել որոշմամբ

Ու ոչ էլ որոշմամբ մեծացել:

Էլ ինչո՞ւ տառապենք որոշմամբ:

Եվ ովքե՞ր, և ո՞վ է որոշում...

Չեմ իշխել-հանդգնել ասելու,

Բայց հիմա հանդգնեմ և ասեմ,

Որ նույնիսկ մեռնելու համար էլ

Նախ ապրել, ապրել է հարկավոր...

Եվ այդ ի՞նչ կստացվի, եթե միշտ

Քաղցի դեմ ես տամ քեզ ինչ-որ դեղ

Եվ առնեմ ձեռքիցդ դրա տեղ

Կարագած ու մեղրած քո հացը...

Եվ թեպետ դժվար է կռահել

Վախճանը լավ գրքի

Ու վերջը վատ կյանքի,

Եվ թեպետ առայժմ լոկ ներկան է ներկա,

Մնացած ամեն ինչ բացակա-բացակա,

Բայց մեկ է,

Շարունակ այսպես չի գնալու,

Սիրելիս, այսպես չի մնալու:

Սիրելիս, հասկացիր վերջապես

Ու տես, որ... հանկարծ ուշ չլինի...

20.III.1964թ.

Դիլիջան

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ

Բաժիններ