Էդգար Ալան Պո | Հելենին

Հելե´ն, Նիկեյան մի մակույկ ես դու՝

Աստղալից ծովում դանդաղ օրորվող,

Երբ հոգնած, տխուր հայտնվում ես դու

Ու անվերջ հածում՝ հոգով խոկացող,

Ապա մոտենում ափին քեզ կանչող:

Ալեծուփ ծովում ես քեզ փնտրեցի,

Դու հելլենուհի´ իմ լուսապսակ,

Ոսկեծամ, դալուկ դեմքդ սիրեցի

Ու աչքերդ մով երկնից կապուտակ,

Որ վեհ Հռոմի վկան են միակ:

Ահա տեսնում եմ քեզ պատշգամբում՝

Մի մարմարակերտ գեղուհի դարձած,

Բոցավառ ջահը ձեռքիդ, մշտարթուն,

Ինչպես մի հոգի երկրից ավետյաց,

Որ ճախրում է վեր եթերում թափանց:     

   

Թարգմ. Տ. Վարդանյան

Տես նաև Էդգար Ալան Պո Բանաստեղծություններ