Պարույր Սևակ | Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին



Այդ ո՞վ է ասել` նորից են սիրում:
Նորի՛ց չեն սիրումսիրում են կրկի՜ն… 

Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք)
Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով,
Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում
Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն
Անքնություն է փռում սպիտակ.
Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրով
Մազերդ են սանրում, իսկ դու վերստին
Շոյանքի սովոր քո մազերի մեջ
Նո՛ւյն հանգստարար մատերն ես զգում.
Երբ օտար մեկի շարժումի, դեմքի
Նմանությունը հեռու մոտավոր
ոտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ,
Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական,
Ինչպես լույսերի վետվետումներից
Երկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում.

Երբ անձրևներից հողն է ասես թթվում
Եվ ստիպում է ռունգն էլ զգալ,
որ մենակ ես դու իբրև մի Իգրեկ,
Իսկ ինչ-որ մի տեղ կամ հենց քո կողքին
Կա մի Իքս ուրիշ, առանց որի դու
Խնդիր չե՜ս կազմի, ո՛չ էլ կլուծես,-
Մի՛շտամե՜ն անգամ պաշարում է քեզ
Նույն զգացումը անճեղք ու անդուռ,
Եվ հասկանում ես, որ մարդն, ի վերջո,
Նորի՛ց չի սիրում, սիրում է կրկի՜ն,
Քանզի կա մթին մի կախյալություն
Ջղի և արյան, հոգու ու կրի.
Քանզի նշանը հանման գումարման
Այդ մե՛նք չենք դնում լուծվելիք խնդրում.
Քանզի թեպետև բախտ մենք ենք փնտրում,
Բայց բա՛խտը,
Բա՛խտը,
Բա՜խտն է մեզ ընտրում

Ուստի մինչևիսկ սիրառատ հոգին
Նորի՛ց չի սիրում, սիրում է կրկի՜ն

Տես նաև Բեռան ներքո 
Պարույր Սևակ | Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին Պարույր Սևակ | Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on июля 11, 2016 Rating: 5
Технологии Blogger.