
Ժամանակով մի թագավոր ու թագուհի կային: Նրանք ապրում էին
սիրով ու հաշտ, բայց շատ էին տխրում, որ երեխա չունեն: Վերջապես թագուհին մի աղջիկ
բերեց: Թագավորը մեծ խնջույք սարքեց և հրավիրեց թագավորության բոլոր կախարդներին, որ
նրանցից յուրաքանչյուրը լավ բան ցանկանա արքայադստերը:
Երբ կախարդները եկան, նրանց հրավիրեցին ճոխ սեղանի մոտ: Յուրաքանչյուրի
առաջ մի ակնազարդ ոսկյա սպասք էր դրված: Նոր էին նրանք սեղան նստել, հանկարծ մի կախարդ
էլ հայտնվեց, մի կաղ չար պառավ: Նրան չէին հրավիրել, որովհետև երկար տարիներ դուրս
չէր եկել իր աշտարակից, ու բոլորը նրան մոռացել էին:
Թագավորը հրամայեց, որ նրան էլ ոսկյա սպասք մատուցեն: Բայց
էլ չկար: Որովհետև յոթը սպասք էին պատվիրել հրավիրված յոթ կախարդների համար: Պառավը
մտածեց, որ իրեն դիտմամբ չեն հրավիրել ու սպասք չեն պատվիրել, որպեսզի վիրավորեն և
բարկացած ինչ-որ բան մրթմրթաց: Նրա կողքին նստած բարի կախարդը լսեց մրթմրթոցը ու հասկացավ,
որ սա որևէ չարիք է պատճառելու արքայադստերը: Ընթրիքից հետո բարի կախարդը գնաց դստեր
ննջարանը և թաքնվեց վարագույրի ետևում:
Շուտով բոլորը եկան երեխայի ննջարանը և մոտեցան օրորոցին
արտահայտելու իրենց ցանկությունները: Առաջին կախարդը ցանկացավ, որ արքայադուստրը լինի
ամենագեղեցիկը աշխարհում: Երկրորդը՝ որ ամենախելոքը, երրորդը, որ ամենահմուտը, չորրորդը՝
որ հիանալի պարի, հինգերորդը՝ որ լավ երգի, յոթերորդը՝ որ լավ նվագի: Իսկ չար վհուկը
գուշակեց, որ երբ արքայադուստրը դառնա 15 տարեկան, իլիկը կծակի նրա մատը և նա կմեռնի:
Լսելով այդ սոսկալի ցանկությունը, բոլորը սարսափեցին, բայց
այդ պահին վարագույրի ետևից դուրս եկավ բարի կախարդն ու բարձրաձայն ասաց.
- Հանգստացեք, թագավոր ու թագուհի, ձեր աղջիկը չի մեռնի:
Ճիշտ է, ես չեմ կարող ամբողջությամբ վերացնել այս վհուկի ցանկությունը, բայց կմեղմեմ:
Իլիկը կծակի արքայադստեր մատը, բայց նա նա չի մեռնի, միայն խոր քուն կմտնի, որը կշարունակվի
հարյուր տարի: Հարյուր տարի հետո կգա ջահել մի արքայազն ու կարթնացնի նրան:
Ցանկանալով կանխել դժբախտությունը, թագավորը անմիջապես հրաման
արձակեց՝ ամբողջ թագավորությունում արգելել իլիկի գործածությունը: Այդպես անցավ 15
տարի, ու բոլորը մառոցան չար պառավի գուշակությունը:
Մի անգամ թագավորը, թագուհին ու արքայադուստրը գնացել էին
զբոսանքի՝ իրենց ամառանոցային դղյակը: Արքայադուստրը սենյակներում վազվզելիս աստիճաններ
նկատեց ու աստիճաններով վեր բարձրացավ մինչև տանիքը: Այնտեղ, փոքրիկ սենյակում կորաքամակ
մի պառավ նստած՝ թել է մանում: Նա ոչինչ չէր լսել թագավորի հրամանի մասին:
- Այս ի՞նչ եք անում, տատիկ,- հարցրեց արքայադուստրը:
- Թել եմ մանում, զավակս,- պատասխանեց պառավը:
- Ախ, ինչ հետաքրքիր է,- ասաց արքայադուստրը: - Այդ ի՞նչպես
եք մանում: Տվեք ես էլ փորձեմ:
Բայց իլիկը նոր էր վերցրել, որ մատը ծակեց և ուշաթափ ընկավ:
Պառավը շատ վախեցավ ու սկսեց օգնություն կանչել: Մարդիկ վազելով եկան: Նրանք ջուր ցողեցին
արքայադստեր երեսին, քացախով շփեցին քունքերը, բայց ոչինչ չօգնեց: Այդ ժամանակ թագավորը
հիշեց կախարդի գուշակությունը և հասկացավ, որ էլ ոչինչ չի օգնի: Արքայադստերը տարան
ամենալավ սենյակը և պառկեցրին ոսկեթել ու արծաթաթել կերպասից կարված անկողնում: Արքայադուստրը
ասես կենդանի լիներ:
Բարի կախարդը, որ արքայադստեր մահը փոխել էր հարյուրամյա
քնով, իմացավ այս ամենը ու բոցեղեն կառքով, որին վիշապներ էին լծված, շտապ եկավ դղյակ:
- Որպեսզի արքայադուստրը արթնանալուց հետո չվախենա,- ասաց
նա,- ես քնեցնում եմ բոլորիդ: Բայց հենց որ արթնացավ, բոլորդ էլ կարթնանաք: Եվ կախարդը
քուն իջեցրեց բոլոր ներկաների վրա: Բոլորը քնեցին՝ պալատական տիկնայք, ծառաները, սպասավորները,
զինվորները, խոհարարները… Նույնիսկ կրակը հանգավ բուխարիկի մեջ: Ու այդ ամենը տեղի
ունեցավ մի ակնթարթում: Երբ բոլորը քնեցին, թագավորն ու թագուհին համբուրեցին արքայադստերը
ու դուրս եկան դղյակից: Դղյակն իսկույն շրջապատվեց խիտ անտառով ու անանցանելի մացառուտներով:
Այդ դեպքից հարյուր տարի հետո հարևան թագավորի որդին որս
էր անում այդ կողմերում. խիտ անտառի ետևում հանկարծ նկատեց դղյակի աշտարակի ծայրը:
- Այդ ի՞նչ դղյակ է,- հարցրեց նա:
Ամեն մեկը մի պատասխան տվեց: Մեկն ասաց, թե դա հին դղյակ
է, որտեղ չար հոգիներ են ապրում, մյուսը, թե վհուկները գիշերները քեֆ են անում այնտեղ:
Արքայազնը չգիտեր ում հավատար, բայց այդ ժամանակ մի ծերունի մոտեցավ ու ասաց.
- Ես լսել եմ, որ դղյակում մի աննման քնած գեղեցկուհի կա:
Նա կախարդված է, քնելու է այնքան ժամանակ, մինչև որ մի ջահել արքայազն գա, արթնացնի
նրան, ու գեղեցկուհին պետք է դառնա նրա կինը:
Լսելով այդ բանը, արքայազնը որոշեց անհապաղ գնալ գեղեցկուհու
դղյակը: Դեռ չէր մոտեցել անտառին, որ մեծ-մեծ ծառերն ու փշոտ թփուտները սկսեցին ետ-ետ
քաշվել, ճանապարհ բացելով նրա առաջ: Շուտով նա հասավ դղյակին ու մտավ բակը: Այստեղ
մեռյալ լռություն էր տիրում: Շուրջը մարդկանց ու կենդանիների մարմիններ էին թափված:
Արքայազնը դիակների տեղ դրեց նրանց: Արքայազնը շարունակեց առաջանալ: Բակից բարձրացավ
աստիճաններով ու մտավ մի հին սենյակ: Այնտեղ հրացաններն ուսերին խռմփացնում էին պահապան
զինվորները: Արքայազնը շրջեց բազմաթիվ սենյակներում, որտեղ պառկած կամ կանգնած էին
մարդիկ, ու վերջապես մտավ շքեղ զարդարված, որսկեզօծ մի սենյակ: Այս սենյակում շքեղ
անկողնում պառկած էր արքայադուստրը: Արքայազնը մոտեցավ քնած գեղեցկուհուն, ծունկի եկավ
նրա մահճակալի մոտ: Արքայադուստրն այնքան գեղեցիկ էր, որ տղան չդիմացավ, համբուրեց
նրան: Հենց այդ պահին էլ իրականացավ կախարդի գուշակությունը. արքայադուստրն արթնացավ
և, տեսնելով երիտասարդին, քնքշորեն ասաց.
- Դո՞ւք եք, արքայազն: Ես շատ երկար սպասեցի ձեզ:
Արքայազնը այդ խոսքերից, քնքուշ ձայնից ուրախացած ասաց, թե
շատ է սիրում աղջկան ու երջանիկ է, որ իրեն բախտ վիճակվեց նրան արթնացնել կախարդական
քնից: Արքայադստեր հետ արթնացավ ամբողջ դղյակը: Ամեն մեկն անցավ իր գործին: Ու քանի
որ 100 տարի էր անցել վերջին ճաշից հետո, բոլորն էլ քաղցած էին: Ուտելիքները մատուցում
էին արքայադստեր սպասավորները, իսկ երաժիշտները սրրինգ ու ջութակ էին նվագում:
Հաջորդ օրը ուրախ հարսանիք արին ու արքայազնը հարսնացուին
տարավ իր թագավորությունը, որտեղ նրանք ուրախ ու երջանիկ ապրեցին մինչև իրենց կյանքի
վերջը:
Տես նաև Կապույտ Մորուքը, Կարմիր Գլխարկը և Կոշկավոր կատուն
Ֆիլմը կարող եք դիտել ԱՅՍՏԵՂ
Շառլ Պերո | Քնած գեղեցկուհին
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ
on
августа 02, 2016
Rating:
