Պարույր Սևակ | Հորիզոնական անուն

Մարիա՛մ, լսո՞ւմ ես,

Տեսնո՞ւմ ես, Մարիա՛մ,

Դրսում անձրև է շեղակի մաղում,

Ու երբ բացում եմ իմ լուսամուտը,

Ասես բացում եմ

Գժված ջերմուկի գազառատ մի շիշ:

Նույն լուսամուտով երկինք եմ թռչում,

Որ արդեն հիմա` անձրևից հետո,

Վճիտ է ու ջինջ`

Քո հայացքի՛ պես,

Եվ լայնատարած ու հեռագնաց`

Ինչպես ժպիտըդ:

Հետո երկնքից ընկնում են սարին,

Որտեղ վեհորեն ժայռերն են թառել`

Նախապատմական թռչունների պես...

Դու ի՛նձ չես մերժում:

Դու աշխատում ես ժխտել ինքըդ քե՜զ:

Եվ քո մերժումի սուտ-սուտ խոսքերից

Կարող եմ խրտնել ես այնպես դյուրին,

Ինչպես... քարեղեն այս թռչունները:

Հիմա հասկացա՞ր...

Տե՛ս,

Հորիզոնի գիրգ-գգվոտ գոգին

Իր գանգրագիսակ գլուխն է դրել

Մեկնըված դաշտը`

Մի անտառապատ մեծ լեռան տեսքով,

Որի անունը քչերը գիտեն,

Ինչպես որ իմը:

Իսկ ո՞վ չգիտի, Մարիա´մ, անունըդ,

Որ հորիզոնի նման է, Մարիա´մ.

Երբ ընկրկում ենք`

Նա մոտենում է,

Երբ մոտենում ենք`

Հեռանում է նա...

Գեթ մեկի՛ համար,

Գոնե ի՜նձ համար մ՛ի լինիր կյանքում

Այս քո անվան պես կամ հորիզոնի,

Որ... երբ մոտենամ`

Դու չհեռանաս...

24.III.1964թ.

Դիլիջան

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ

Բաժիններ