Հովհաննես Թումանյան | Սուտասանը


Լինում է, չի լինում մի թագավոր։ Էս թագավորը իր երկրումը հայտնում է.
«Ով էնպես սուտ ասի, որ ես ասեմ՝ սուտ է, իմ թագավորթյան կեսը կտամ նրան»։
Գալիս է մի հովիվ։ Ասում է.
Թագավորն ապրած կենա, իմ հերը մի դագանակ ուներ, որ էստեղից մեկնում էր, երկնքում աստղերը խառնում։
Կպատահի՛,— պատասխանում է թագավորը։ Իմ պապն էլ մի չիբուխ ուներ, մի ծերը բերանին էր դնում, մյուս ծերը մեկնում, արեգակիցը վառում։
Ստախոսը գլուխը քորելով դուրս է գնում։
Գալիս է մի դերձակ։ Ասում է.
Ներողությո՛ւն, թագավո՛ր, ես վաղ պիտի գայի, ուշացա։ Երեկ շատ անձրև եկավ, կայծակները տրաքեցին, երկինքը պատռվեց, գնացել էի կարկատելու։
Հա՜, լավ ես արել,— ասում է թագավորը,— բայց լավ չէիր կարկատել. էս առավոտ մի քիչ անձրև թափվեց։
Սա էլ է դուրս գնում։
Ներս է մտնում մի աղքատ գյուղացի, կոտը կռնատակին։
Դո՞ւ ինչ ես ուզում, ա՛յ մարդ,— հարցնում է թագավորը։
Ինձ մի կոտ ոսկի ես պարտ, եկել եմ տանեմ։
Սի կոտ ոսկի՞,— զարմանում է թագավորը։ Սո՛ւտ ես ասում, ես քեզ ոսկի չեմ պարտ։
Թե որ սուտ եմ ասում, թագավորությանդ կեսը տուր։
Չէ՛, չէ՛, ճշմարիտ ես ասում,— խոսքը փոխում է թագավորը։
Ճշմարիտ եմ ասում՝ մի կոտ ոսկին տուր։

Տես նաև Թումանյան Հեքիաթներ

Ֆիլմը կարող եք դիտել ԱՅՍՏԵՂ
Հովհաննես Թումանյան | Սուտասանը Հովհաննես Թումանյան | Սուտասանը Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on января 13, 2018 Rating: 5
Технологии Blogger.