Անգետիկի և նրա ընկերների արկածները | Գլուխ տասնմեկերորդ

Նոր վայրում

Անգետիկն արթնացավ բոլորովին օտար մի վայրում: Նա՝ փափկափետուր ներքնակի մեջ խրված, պառկել էր մահճակալին: Այդ փետրալից ներքնակն այնքան փափուկ էր, ասես խատուտիկների գլխիկներով լցված լիներ: Անգետիկն արթնացավ ինչ-որ ձայներից: Նա աչքերը բացեց, պտտացրեց չորս կողմ ու տեսավ, որ պառկած է անծանոթ սենյակում: Անկյուններում դրված էին փոքրիկ բազկաթոռներ: Պատերից կախված էին փոքրիկ գորգեր և զանազան ծաղիկների նկարներ: Լուսամուտի մոտ դրված էր միոտանի կլոր սեղան: Դրա վրա բարձրանում էր գույնզգույն թելերի մի կույտ՝ ձեռագործի համար և ասեղներով ու գնդակներով լի փոքրիկ բարձիկ, որ ասես փշերը ցցած ոզնի լիներ: Մի քիչ հեռու դրված էր գրասեղան՝ գրենական պիտույքներով: Կողքին՝ գրապահարան: Ամենահեռու պատի մոտ, դռան կողքին, դրված էր մի մեծ հայելի: Երկու աչոնիկ հայելու առաջ կանգնած խոսում էին: Մեկը կապույտ, մետաքսե փայլուն կտորից կարված շոր էր հագել, նույնպիսի մետաքսե գոտիով, որ հետևի կողմից բանթ էր արված: Նա կապույտ աչքեր ուներ և երկու հյուս արած թուխ մազեր: Մյուսը վարդագույն ու մանուշակագույն ծաղիկներով վառ շոր էր հագել: Նրա մազերը շեկ էին, գրեթե սպիտակ, որ ալիք-ալիք իջնում էին ուսերին: Նա հայելու առաջ գլխարկ էր դնում և կաչաղակի նման անընդհատ ճտճտում:

-Այնպես զզվելի գլխարկ է որ: Ոնց ուզում ես հագի՝ լավ չի ստացվում: Ես ուզում էի լայնեզր գլխարկ սարքել, բայց կտորը չբավարարեց և ստիպված եղա նեղ եզրով կարել, իսկ երբ եզրերը նեղ են, դեմքը կլոր է երևում, դա այնքան էլ գեղեցիկ չէ:

-Հերիք է հայելու առաջ պտույտ գաս: Տանել չեմ կարող, երբ հայելու առաջ շուռումուռ են գալիս,- ասաց կապտաչյա աչոնիկը:

-Քո կարծիքով ինչո՞ւ են հնարել հայելին,- պատասխանեց շիկահերը:

Գլխարկը գրեթե ծոծրակին դնելով, նա գլուխը ետ գցեց և, աչքերը կկոցած, նայեց հայելուն: Անգետիկի ծիծաղը եկավ: Նա չկարողացավ զսպել իրեն ու փռթկաց: Շիկահերը վայրկենաբար ետ թռավ հայելուց և կասկածանքով Անգետիկի կողմը նայեց: Բայց Անգետիկը փակեց աչքերն ու քնած ձևացավ: Նա լսեց, թե ինչպես աչոնիկները, ջանալով կրունկներով չկտկտացնել, եկան մահճակալի մոտ ու կանգ առան:

-Ինձ թվաց, թե նա ինչ-որ բան ասաց,- լսեց Անգետիկն այս շշնջյունը: -Ըստ երևույթին ինձ թվաց միայն…Ե՞րբ կարթնանա նա: Երեկվանից պառկած է ուշակորույս:

Մյուս ձայնը պատասխանեց.

-Մեղրածաղիկն արգելել է նրան արթնացնել: Ասել է, որ կանչեմ իրեն՝ երբ հիվանդը կարթնանա:

«Այդ ինչ Մեղրածաղիկ է»,- մտածեց Անգետիկը, բայց ձևացավ, թե չի լսում նրանց խոսակցությունը:

-Ինչ քաջն է այս մանչուկը,- կրկին փսփսոց լսվեց: -Մի պատկերացրու, է˜, թռել է օդապարիկով:

Անգետիկը լսեց, որ իրեն քաջ անվանեցին, և նրա բերանն ինքն իրեն ձգվեց գրեթե մինչև ականջները: Սակայն նա ժամանակին սթափվեց ու զսպեց ժպիտը:

-Ես հետո կգամ, երբ նա արթնանա,- շարունակեց ձայնը: -Ես այնպե˜ս ուզում եմ հարցուփորձ անել օդապարիկի մասին: Հանկարծ ուղեղի ցնցում ստացած չլինի:

«Ո˜նց չէ,- մտածեց Անգետիկը: -Ոչ մի ցնցում էլ չունեմ»:

Շիկահերը հրաժեշտ տվեց ու գնաց: Սենյակում լռություն տիրեց: Անգետիկը երկար պառկեց փակ աչքերով, ականջները սրած: Վերջապես նա մի աչքը քիչ բաց արեց ու տեսավ իր վրա կռացած կապտաչյա աչոնիկի գլուխը: Աչոնիկը սիրալիր ժպտաց, ապա դեմքը խոժոռեց և մատը թափ տալով հարցրեց.

-Դուք միշտ այդպե՞ս եք արթնանում: Նախ մի աչքն եք բացում, հետո՝ մյո՞ւսը:

Անգետիկը գլխով արեց ու մյուս աչքն էլ բաց արեց.

-Ուրեմն դուք քնած չէի՞ք:

-Ոչ, ես հենց նոր արթնացա:

Անգետիկն էլի ուզեց ինչ-որ բան ասել, բայց աչոնիկը մատը նրա շուրթերին դրեց ու ասաց.

-Լռեցե՛ք, լռեցե՛ք: Ձեզ արգելված է խոսել: Դուք ծանր հիվանդ եք:

-Իսկի էլ չէ՛:

-Որտեղի՞ց գիտեք: Դուք բժիշկ եք, ի՞նչ է:

-Ո՛չ:

-Ահա, տեսնո՞ւմ եք: Ու դեռ խոսում եք: Դուք պետք է հանգիստ պառկեք, մինչև ես բժիշկ կանչեմ: Ի՞նչ է ձեր անունը:

-Անգետիկ: Իսկ ձե՞րը:

-Իմ անունը Կապտաչիկ է:

-Լա˜վ անուն է,- հավանություն տվեց Անգետիկը:

-Շատ ուրախ եմ, որ ձեզ դուր է գալիս անունս: Ինչպես երևում է դուք դաստիարակված մանչուկ եք:

Ժպիտը ողողեց Անգետիկի դեմքը: Նա շատ գոհ էր, որ իրեն գովում են, որովհետև նրան ոչ ոք երբեք չէր գովել, ավելի շատ պախարակել էին: Մոտերքում մանչուկներ չկային, և Անգետիկը չէր վախենում, թե իրեն կծաղրեն, որ աչոնիկի հետ մտերմություն է անում: Դրա համար էլ նա շատ ազատ ու քաղաքավարի էր խոսում Կապտաչիկի հետ:

-Իսկ ինչպե՞ս է նրա, այն մյուսի անունը,- հարցրեց Անգետիկը:

-Ո՞ր մյուսի:

-Որի հետ դուք խոսում էիք: Շեկ մազերով գեղեցիկ աչոնիկի անունը:

-Օ˜,- բացականչեց Կապտաչիկը: -Ուրեմն դուք վաղո՞ւց է ինչ քնած չեք:

-Ոչ, ես մի րոպեով բաց արի աչքերս և էլի իսկույն քնեցի:

-Ճիշտ չէ՛, ճիշտ չէ՛,- գլուխն օրորեց Կապտաչիկն ու հոնքերը կիտեց: -Ուրեմն դուք գտնում եք, որ ես այնքան էլ գեղեցիկ չե՞մ:

-Ոչ, ի˜նչ եք ասում,- վախեցավ Անգետիկը: -Դուք էլ եք գեղեցիկ:

-Մեզնից ո՞վ է ավելի սիրուն, ե՞ս, թե՞ նա:

-Դուք…և…նա: Երկուսդ էլ շատ գեղեցիկ եք:

-Դուք ողորմելի սուտլիկ եք, բայց ես ձեզ ներում եմ,- պատասխանեց Կապտաչիկը: -Ձեր գեղեցկուհու անունը Ձյունիկ է: Դուք նրան դեռ կտեսնեք: Իսկ այժմ բավական է: Ձեզ համար վնասակար է շատ խոսելը: Պառկեցեք հանգիստ և մտքներովդ էլ չանցնի անկողնից վեր կենալ: Հիմա ես կկանչեմ Մեղրածաղկին:

-Իսկ ո՞վ է այդ Մեղրածաղիկը:

-Մեղրածաղիկը մեր բժշկուհին է: Նա ձեզ կբուժի:

Կապտաչիկը գնաց: Անգետիկն իսկույն վեր թռավ տեղից և սկսեց իր հագուստը փնտրել: Նա ուզում էր շուտ փախչել, որովհետև գիտեր, որ բժիշկները սիրում են իրենց հիվանդներին հյուրասիրել լուծողականով ու յոդով, որը սոսկալի կսկծեցնում է մարմինը: Մոտերքում զգեստներ չհայտնաբերվեցին, բայց նրա ուշադրությունը գրավեց մի տիկնիկ, որ մեջքը պատին հենած, նստել էր փոքրիկ նստարանին:

Անգետիկն ուզում էր տեղն ու տեղը կոտրել տիկնիկն ու տեսնել՝ ինչ կա ներսը՝ բամբա՞կ, թե՞ թեփ: Նա մոռացավ զգեստի մասին և սկսեց դանակ փնտրել, բայց այդ ժամանակ իր արտացոլումը տեսավ հայելու մեջ: Տիկնիկը հատակին նետելով, նա հայելու առաջ ծամածռություններ անելով զննեց իր դեմքը: Մի կուշտ նայելուց հետո ասաց.

-Ես էլ եմ գեղեցիկ, և դեմքս այնքան էլ կլոր չի:

Դռան հետևից քայլերի ձայն լսվեց: Անգետիկն արագ անկողին խցկվեց ու ծածկվեց վերմակով: Սենյակ մտան Կապտաչիկն ու մի ուրիշ աչոնիկ՝ սպիտակ խալաթով, սպիտակ գլխաշորով և փոքրիկ, դարչնագույն ճամպրուկը ձեռքին: Նա թմբլիկ, կարմիր այտեր ուներ: Մոխրագույն աչքերը խստությամբ նայում էին ակնոցի տակից: Անգետիկը գլխի ընկավ, որ հենց սա է Մեղրածաղիկը, որի մասին ասել էր Կապտաչիկը:

Մեղրածաղիկը Անգետիկի անկողնին մոտեցրեց աթոռը, վրան դրեց իր ճամպրուկը և գլուխն օրորելով ասաց.

-Ա˜խ, այս մանչուկները: Անընդհատ ինչ-որ չարաճճի բաներ են հորինում: Դե, ասացեք խնդրեմ, ինչների՞դ էր պետք թռչել այդ օդապարիկով: Լռեցե՛ք, լռեցե՛ք: Գիտեմ, թե ինչ պիտի ասեք. էլ չե˜մ անի: Բոլոր մանչուկներն այդպես են ասում, իսկ հետո նորից են սկսում չարություն անել:

Մեղրածաղիկը բաց արեց ճամպրուկը և իսկույն սենյակում տարածվեց ոչ այն է յոդի, ոչ այն է ինչ-որ ուրիշ դեղի հոտ: Անգետիկը վախից փշաքաղվեց: Մեղրածաղիկը դարձավ նրան և ասաց.

-Վե՛ր կացեք, հիվանդ:

Անգետիկը դուրս սողաց անկողնուց:

-Հարկավո՛ր չի վեր կենալ, հիվանդ,- խստությամբ ասաց Մեղրածաղիկը: -Ես ձեզ պատվիրեցի նստել:

Անգետիկն ուսերը թոթվեց ու նստեց անկողնում:

-Ուսերը թոթվելու կարիք չկա, հիվանդ,- նկատեց Մեղրածաղիկը: -Ցույց տվեք լեզուն:

-Ինչո՞ւ:

-Ցո՛ւյց տվեք, ցո՛ւյց տվեք: Այդպես է հարկավոր:

Անգետիկը հանեց լեզուն:

-Ասացեք «ա˜»:

-Ա-ա-ա˜,- ծոր տվեց Անգետիկը:

Մեղրածաղիկը ճամպրուկից հանեց փայտե խողովակը և դրեց Անգետիկի կրծքին:

-Խոր շունչ առեք, հիվանդ:

Անգետիկը շոգեկաթսայի նման սկսեց թշշալ:

-Այժմ մի շնչեք:

-Հի˜,հի˜,հի˜,- ծիծաղից ցնցվելով ծոր տվեց Անգետիկը:

-Ինչո՞ւ եք ծիծաղում, հիվանդ: Կարծեմ, ես ոչ մի ծիծաղելի բան չասացի:

-Ինչպե՞ս կարող եմ բոլորովին չշնչել,- հարցրեց Անգետիկը, շարունակելով հռհռալ:

-Բոլորովին չշնչել, իհարկե, չեք կարող, բայց մի րոպե շնչառությունը պահել հո կարելի՞ է:

-Կարելի է,- համաձայնեց Անգետիկն ու դադարեց շունչ առնել:

Քննելուց հետո Մեղրածաղիկը նստեց սեղանի առջև և դեղատոմս գրեց:

-Ձեր հիվանդի ուսին կապտուկ կա,- ասաց նա Կապտաչիկին: -Գնացեք դեղատուն և այնտեղ ձեզ մեղրով սպեղանի կտան: Սպեղանուց մի կտոր կկտրեք ու կդնեք հիվանդի ուսին: Եվ թույլ չտաք նրան անկողնուց վեր կենալ: Եթե վեր կենա, ապա ջարդուփշուր կանի ձեր ողջ ամանեղենը և կջարդի մեկնումեկի ճակատը: Մանչուկների հետ խիստ պետք է վարվել:

Մեղրածաղիկը ճամպրուկի մեջ դրեց խողովակը և, մի անգամ էլ խիստ հայացք գցելով Անգետիկի վրա, գնաց:

Կապտաչիկը սեղանից վերցրեց դեղատոմսն ու ասաց.

-Լսեցի՞ք: Դուք պետք է պառկեք:

Ի պատասխան՝ Անգետիկը հուսահատ տեսք ընդունեց:

-Ծամածռությունների կարիք չկա: Եվ մտքներովդ չանցնի զգեստներդ փնտրել, ես դրանք լավ եմ թաքցրել,- ասաց Կապտաչիկը և դեղատոմսը ձեռքին դուրս եկավ սենյակից:

Հաջորդ գլուխները կարդա Այստեղ