Շառլ Բոդլեր | Լեշը



Հոգի՛ս, հիշո՞ւմ եք արդյոք, թե ինչ տեսանք այն ամառ,
Մի գեղեցիկ առավոտ.
Շրջադարձին կածանի, գետեզերքին արևառ,
Մի լեշ էր դա գարշահոտ։

Նեխող ազդրերը չռած, կնոջ նման տարփասեր,
Թափելով թույն ու վարակ,
Անփութորեն ու լկտի իր որովայնն էր բացել
Քստմնելի՜, խայտառա՜կ։

Վառ շողեր էր ուղարկում արևը այդ նեխվածքին,
Որ քայքայեր այն իսպառ՝
Բնությունը ետ տալով այն մասնիկներն առանձին,
Որոնք զոդել էր իրար։

Ինչպես ծաղիկը բացված, հայացքն ուղղել էր երկինք
Կմախքը այդ հոյակապ։
Հոտը ուժգին էր այնքան, որ քիչ մնաց ընկնեիք
Դուք խոտերին ուշաթափ։

Բզզում էին ճանճերը լեշի վրա այդ փտած,
Որի միջից որդերի
Սև գումարտակն էր հոսում, հեղուկի պես թանձրամած,
Այդ քրջերով կենդանի։

Այդ ամենը ալիքվում, ելևէջում էր դանդաղ
Եվ կամ ցնցվում հեղակարծ.
Ասես թե դեռ ապրում էր շնչառությամբ մի տարտամ
Այդ մարմինը մասնատված։

Եվ աշխարհն այդ սփռում էր խորհրդավոր մի նվագ,
Ինչպես քամին կամ առուն,
Կամ հատիկը ցորենի, որ շարժումով ներդաշնակ
էրանողն է քամհարում։

Ցնդում էին ձևերը, և լոկ երազն էր մնում,
Որպես աղոտ ուրվագիծ
Այն մոռացված պատկերի, որ նկարիչն է հանում
Հիշողության ընդերքից։

Քարաժայռի ետեւից մի վայրի շուն անհամբեր
Մեզ էր նայում կատաղած,
Սպասում էր, որպեսզի շարունակեր հոշոտել
Իր պատառները թողած։

Կգա մի օր, և դուք էլ կնմանվեք նողկալի
Այդ դիակին այլանդակ.
Դո՛ւք՝ իմ պայծա՛ռ արեգակ, դո՛ւք՝ իմ երկի՜նք աստղալի,
Դո՛ւք՝ իմ անգի՜ն հրեշտակ։

Այո՛, այդպե՜ս կլինի, օ՜ դիցուհի՛ նրբության,
Երբ ավարտեք ձեր ուղին,
Եվ ձեզ խոտերը ծածկեն ու ծաղիկները փարթամ,
Երբ որ հանձնեն ձեզ հողին։

Գեղեցկուհի՛դ իմ, այնժամ դուք կասեք այդ որդերին,
Որ ձեզ կուտեն համբույրով,
Թե փրկել եք ձեր մարմնի կառուցվածքը անթերի
Տարփանքների՜ց ավերող։




Թարգմանությունը՝ Հ.  Բախչինյան
Շառլ Բոդլեր | Լեշը Շառլ Բոդլեր | Լեշը Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on июня 11, 2016 Rating: 5
Технологии Blogger.