Պարույր Սևակ | Եվ ուրիշ ոչի՜նչ

         Ձորից թռչելիս,

         Ժայռից ցատկելիս,

Որպես կենդանի - շնչող արարած,

         Նա խեղանդամվում

Ու տնքտնքոցով քարշ տալով ոտը՝

Փոշի է հանում ճանապարհներին...

-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... քամի՛.

         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

         Նա էլ, մարդու պես,

Ունի ամոթի զգացումը նույն,

         Դրա համար էլ

Հագուստ է գործում խոտից ու թփից,

Որպեսզի ծածկի իր մերկությունը...

-Մենք ընդամենը կոչում ենք... առո՛ւ,

         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Առասպելական հսկա մարջաններ,

         Որ վզնոց դարձած՝

Զուգում են վիզը պատըշգամբների,

         Մի բան էլ ավե՜լ -

         Ունեն համ ու հոտ...

-Իսկ մենք կոչում ենք... պղպե՛ղ կամ տաքդե՛ղ.

         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Զուգված ավազի դեղին կապրոնով

Եվ անձեռագործ նեյլոնով կանաչ՝

Հնչեցնում է նա իր ջինջ սոպրանոն...

-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... աղբյո՛ւր.

         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

Մի մե՜ծ, երփներանգ յուղաներկ կտավ,

Որ ժամեր հետո փոխվում է հանկարծ

Սև ու միագույն խորանկարի...

         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:

         Հրա՜շք իսկական,

         Կոչում ենք... գլուխ:

         Լեցուն գաղտնարա՜ն,

         Անվանում ենք... սիրտ:

         Մի քայլող աշխա՜րհ,

         Մարդ ենք հորջորջում...

         Եվ... վա՜յ ինձ ու ձեզ.

         Այսքանից հետո

Մենք մեզ կոչում ենք նաև... բանաստե՜ղծ...

18.XII.1959թ.        

Թիֆլիս

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ