Անդրե Վյուրմսեր | Խուզարկություն: Եթե խուզարկեն...

-…խուզարկություն: Եթե խուզարկեն…

Տղամարդն այլևս չերկարացրեց: Նրանց աչքերում կարդացվում էր մոլուցք և ատելություն: Պատի ժամացույցը տագնապով զարկեց: Մի ցախ ճարճատեց:

-Չեմ գնա, - ասաց կինը:

-Կգնաս:

Տղամարդը չէր բարձրացրել ձայնը: Գլխավերևի կանթեղը դեղին լույս էր սփռում նրա ճաղատին, որի վրա թառամած ջրիմուռների նմանվող մի քանի մազափունջ կար միայն: Չափազանց վտիտ էր, տձև, ծիծաղաշարժ ու վանող: Կինը նստած էր ուղիղ, փայտացած, հագին՝ բաց դարչնագույն զգեստ, որի կետոսկրե օձիքը եզերված էր գարեջրի փրփուր հիշեցնող բարակ ժանեկազարդով: Նրանց արանքում դրված էին ապուրաման, կուժ, կեղտոտ ափսեներ ու հացի դանակ՝ նույն հացի դանակը:

Կինն ուզեց կրկնել, որ չի գնա. նորից փակեց բերանը: Այնուհետև.

-Հենց հիմա՞:

Տղամարդը միայն կոպերը խոնարհեց:

Քանի որ գնում էր կնոջ առջևից և սանդուղքը լուսավորելու համար ճրագը բռնել էր հետևում, նրա ահարկու ստվերը ձգտում էր իրենցից շուտ հասնել ձեղնահարկ: Նա հետ տարավ դռան փականը: Հոտը: Լուսանցույցի տակ կար միայն մի սնդուկ: Բարձրացնելով կափարիչը՝ նրանք սարսափից ընկրկեցին:

Զոլավոր կտորով վայելչորեն աստառված ներսը մաքուր էր նոր մետաղադրամի նման: Սնդուկը դատարկ էր: Սակայն հենց այստեղ էր, որ, չկեղտոտելու համար հին լաթերի մեջ փաթաթելով, նրանք խնամքով տեղավորել էին քեռի Անտուանի մարմնի մասերը, որին այնքան մեծ դժվարությամբ կտրատել էին խոհանոցի սեղանի վրա:

Թարգմանությունը՝ Աննա Հակոբյան

Տես նաև Անդրե Վյուրմսեր Նովելներ