Ռուդոլֆ Էրիխ Ռասպե | Բարոն Մյունհաուզենի արկածները

Հենց այդպես էլ ասացի գեներալին.

― Ինձ պետք չեն ոչ շքանշաններ, ոչ աստիճաններ։ Ես ձեզ բարեկամաբար եմ օգնում, առանց շահադիտական նպատակների։

― Շնորհակալ եմ, բարեկամս,– ասաց գեներալը, մի անգամ էլ ձեռքս սեղմելով։— Խնդրում եմ, էլի օգնեք։

― Մեծ ուրախությամբ,— պատասխանեցի ես, ձեռքս ծերունու ուսին խփելով։― Ես ուրախ եմ ծառայելու բրիտանական ժողովրդին։

Շուտով էլի իմ բրիտանացի բարեկամներին օգնելու առիթ եղավ։

Ես իսպանացի տերտերի շորեր հագա ու, մութն ընկնելուն պես, թաքուն իսպանական բանակը մտա։

Իսպանացիները խոր քուն էին մտել, և ոչ ոք ինձ չտեսավ։ Ես կամաց գործի անցա, գնացի այնտեղ, ուր դրված էին նրանց սարսափելի թնդանոթները, և սկսեցի արագ-արագ այդ թնդանոթները մեկը մյուսի հետևից ծովը նետել՝ ափից հեռու։

Սա այնքան էլ հեշտ բան չէր, որովհետև երեք հարյուրից ավելի թնդանոթ կար։

Թնդանոթների հետ գործս վերջացնելուց հետո ես ճամբարի կենտրոնը հավաքեցի բոլոր փայտե ձեռնասայլակները, սայլերը և վառեցի։ Սայլերը վառոդի նման պայթեցին։ Սոսկալի հրդեհ սկսվեց։