Պոլ Կլոդել | Ներբողներ

Ներբող չորրորդ

Մուսան, որ շնորհ է

Կրկին, կրկին ծովը, որ ելել է ինձ գտնելու մակույկի պես,

Ծովը վերստին, որ սիզիգիյան մակընթացությամբ շրջվում դեպի ինձ և բարձրացնում է ինձ, սարսում առեղս բեռներից ազատ թիանավի պես.

Մակույկի նման, որին զսպում է իր ճոպանը լոկ, որը պարում է կատաղիորեն, որ զարնվում է, որ վտարվում է, որ հարձակվում է, խունկ է բուրվառում և թավալվում՝ քիթն իր ցցին գամած,

Զտարյուն նժույգ, որի ռունգները փոկն է պոկոտում, որը ճոճվում է ծանրության տակ ամազոնուհու, որ նրա թամբին ոստնել է կողքից և որոտաձայն քրքիջով սանձն է քաշքշում կտրուկ:

Կրկին գիշերը, որ դուրս է եկել ինձ որոնելու,

Ինչպես և ծովը, որ լռության մեջ իր լրումին է հասնում այս ժամին, որը սպասող նավերով լեցուն հանգրվաններն է մարդկային կապում օվկիանոսի հետ և անջատում է դուռը կամարից:

Կրկին մեկնումը, կրկին հաղորդակցությունը հաստատուն և կրկին դուռը, որ ընկրկում է:

Ա՛հ, հոգնել եմ այս կերպարից, որին ես ինքս եմ մարդկանց մեջ սարքել: Ահա գիշերը: Կրկին պատուհանը, որ բացվում է:

Ես ասես աղջիկ եմ ջահել, լուսնկայի տակ, սպիտակ, շքեղ դղյակի որմում,

Որ սրտատրոփ ականջ է դնում այս բարեբախտ սուլոցին՝ ծառերի ներքո և զույգ ձիերի դոփյունին ուժգնացող,

Եվ չի ափսոսում նա տանը բնավ, այլ կծկվում է փոքրիկ վագրի պես, և կյանքի սիրուց ու զավեշտական մի զորությունից սիրտն է ուռճանում:

Գիշերն՝ առանց ինձ և ինձ՝ սկիզբը գիշերվա ուժի, և Փառքի գինին, և ցավն այս սրտի չափազանց լեցուն:

Թե խաղողագործն առանց պատիժի չի մտնում հնձան,

Հավատում եք դուք, որ ի զորու եմ այնպես ճմլելու բառերը ու բերքը իմ հսկայական,

Որ բարկ ծխերը չխփեն գլխիս:

Ա՛հ, իմն է այս երեկոն, իմն է այս մեծ գիշերը և ամբողջ շրջապտույտը գիշերվա, որ ասես սրահ է լուսավառ՝ պատանի աղջկա առաջին պարահանդեսի:

Նա սկսում է պարել անդադար. քնելու միջոց այլ օր կունենա:

Ա՛հ, արբած եմ ես, ա՛հ, առաքված՝ աստծուց, ես լսում եմ մի ձայն ինձ ուղղված և չափն ուռճացող և խաղացքը խնդության,

Դոփյունը օլիմպիական վաշտի, երթը՝ աստվածայնորեն համաչափ:

Ինձ ի՛նչ մարդիկ ներկա: Նրանց համար չէ, որ ստեղծում եմ, այլ ծանուցելու չափն այն սրբազան:

Օ՜, ճիչը խցանված փողի, օ՜, խուլ հարվածը շվայտ թմբուկին:

Բայց ինձ ի՛նչ դրանք: Այս ռիթմը միայն: Ինձ ի՛նչ՝ կլսեն նրանք ինձ, թե՝ ոչ:

Ահա թևախումբը մեծ բանաստեղծական թևի:

Ի՞նչ եք ինձ ասելու երաժշտության մասին: Թողե՛ք ինձ հագնել լոկ սանդալներս ոսկյա:

Ես կարիք չունեմ պաճուճանքների՝ այնքա՜ն հարկավոր: Ես ձեզ չեմ խնդրի աչքերդ գոցել:

Բառերը, որոնք ես գործածում եմ,

Բառերն են բոլոր օրերի և նույն բառերը չեն բնավ:

Դուք հանգ չեք գտնի իմ բանաստեղծություններում և ոչ էլ պերճանք: Նրանք նախադասություններն են ձեր նույն:

Չկա ոչ մեկը ձեր խոսքերի մեջ, որ ես չիմանամ վերարտադրել:

Այս ծաղիկները ձեր ծաղիկներն են, և դուք ասում եք՝ ծանոթ չենք նրանց:

Եվ այս ոտքերը նույն ձեր ոտքերն են, բայց ահավասիկ ես ընթանում եմ ծովի վրայով և տրորում եմ հաղթականորեն ջրերը ծովի:

Բանականությունը և ջուրը

Հատվածներ

Ողջո՜ւյն, ուրեմն, օ՜ աշխարհ, նոր՝ իմ աչքերին, օ՜ աշխարհ այլևս ամբողջական:

Օ՜, տեսանելի և անտես իրերի հավատք կատարյալ, քեզ ընդունում է սիրտն իմ կաթոլիկ:

Որ կողմ շրջում եմ դեմքս.

Անհուն ութօրյան եմ դիտում Արարչագործության:

Աշխարհն է բացվում, և թզաչափ լայնքով հայացքս հատում է այն ծայրեիծայր:

Ես կշռել եմ արևը, ինչպես երկու տղամարդ ուսերի միջև գցած մահակից խոյն են կախ տալիս:

Եվ քննել եմ ես բանակը Երկնից ու գրանցել եմ

Մեծ Կերպարներից, որոնք հակվել են ծեր Օվկիանոսին,

Մինչ ամենախոր անդունդի կլլած կրակն հազվագյուտ,

Ինչպես կապտաժեռ Խաղաղականում կետորսանավը, ասես սպիտակ մի աղվափետուր հասկավորվում է հսկա-դելֆինի շատրվանն ի վեր:

Բռնված եք Դուք, և ես աշխարհի մի ծագից մյուսը ձգել եմ Ձեր շուրջ

Հիմա ուռկանը իմ հիշողության:

Ինչպես մեղեդին, որ վերցնում է պղնձյա փողերն,

Ապա փայտյաներն ու հետզհետե նվաճում խորքը նվագախմբի,

Ինչպես ժայթքումներն արեգակնային

Արձագանքվում են երկրի վրա տագնապով ջրի, անհանգստությամբ մակընթացության,

Ինչպես հրեշտակն ամենահզոր, որ տեսնում է քեզ մինչև ճամփի սալն ու քո արարման մի ծայրից մյուսը,

Այն ընդհատվում է ոչ ավելի, քան հոգին՝ մարմնում:

Սերովբեների խռովքն անքնին բազմապատկվում է նոր օրենքներում Բանականության,

Եվ ահավասիկ, քամին՝ Հնձվորը և Սերմնացանը, որ Երկրի շուրջ պտույտի ելավ:

Եվ այսպես ջուրը շարունակում է Բանականությանն, աջակցում նրան և սնուցանում

Եվ քո

Բոլոր արարածների միջև՝ մինչև դու, առկա է որպես հեղուկ մի կապ:

***

Եվ ահա նորից՝ մի տարուց ի վեր,

Ինչպես սերմնացան Ամբակումին Հրեշտակը տարավ Դանիելի մոտ, մինչ սերմնացանը չէր էլ արձակել զամբյուղը վզից,

Աստծո բանականությունն ինձ հափշտակեց հանկարծ պատի ստվերից, և ահավասիկ ես այս երկրում եմ անծանոթ:

Ո՞ւր է այլևս քամին, ո՞ւր է ծովը, ո՞ւր է ճանապարհը, որ հասցրեց ինձ այստեղ:

Ո՞ւր են մարդիկ. չկա շուրջը ոչինչ, բացի երկնքից մշտապես ջինջ: Ո՞ւր է փոթորիկը հնօրյա:

Պատրաստ է ունկս, և չկա ոչինչ, բացի այս ծառից, որ դողդղում է:

Ես ունկնդրում եմ, և շուրջը՝ ոչինչ, բացի տերևից այս համառ:

Ես գիտեմ. պայքարը վերջացավ: Ես գիտեմ. հողմը հանդարտվեց:

Կար անցյալը դեռ, և այն էլ չկա: Զգում եմ երեսիս մի պաղ շունչ:

Ահա ներկայությունը նորեն, մենությունը սարսափելի, և հանկարծահայտ շունչը իմ դեմքին:

Իմ ամբողջ հույսը գոյությունն է իմ, և ես տեսնում եմ, որ չի խուսափի փրկությունս ինձնից:

Նա, ով ծանոթ է ազատագրմանն, հեգնում է այժմ բոլոր կապերը, և ով կիմանա ծիծաղը, որ նա իր սրտում ունի:

Նա նայում է իրերին ու ծիծաղում:

Տե՜ր դուրեկան է մեզ համար վայրն այս, որ ես չեմ շրջի մարդկանց հայացքին:

Աստվա՛ծ իմ, պատսպարի՛ր ինձ մարդկանց աչքերից, որ ես չտեսնեմ ոչ մի ծանոթ դեմք,

Եվ ինչպես աստղին հավիտենական՝

Առկայծումը իր, ինձ էլ կմնա ձայնը մեն միակ:

Բարբառը ողջամիտ և խոսքն արտաբերված և ձայնը, որ բանականություն է և ջուր:

Եղբայ՛ր, ես չեմ տա այլևս քեզ իմ սիրտը, որտեղ նյութն իսպառ կապանք չէ արդեն, որտեղ հորդում է խոսքը խիստ փխրուն,

Որը ես ինքս եմ՝ հավիտենական մտածողությամբ:

Անսա՛ ինձ, մանո՛ւկ, և խոնարհվի՛ր ինձ, և կշնորհեմ քեզ հոգիս այնժամ:

Այնքան աղմուկ կա երկրի վրա, մինչ սիրեկանը ծվատված սրտով ծառի վերևում լսում է մենակ հանելուկային տերևի դողը:

Ուրեմն ո՞րն է մարդկային բոլոր ձայների միջից այն մեկը, որը ոչ բարձր է, ոչ ցածր:

Եվ ինչո՞ւ ես այն լոկ դու ունկնդրում: Քանզի մեն-միայն հլուն է կրում չափն աստվածային:

Ու քանզի ինքն էլ չափն է միևնույն,

Չափը սրբազան, ազատ, զորեղ և արարչագործ:

Ա՛հ, ես զգում եմ բանականությունը, որը չի դադարում ջրերի վրա սավառնելուց:

Ամեն ինչն, իմ եղբա՛յր, ինչպես և ինքդ,

Գոյություն ունի մի անասելի համամասնությամբ, և ստույգ թիվը անսահմանորեն բաժանելի է ջրերի վրա: Անսա՛, իմ մանուկ և մի փակիր բնավ քո սիրտը իմ դեմ և ընդունի՛ր

Հորդումը բանական ձայնի, որով ազատ են ջուրը և բանականությունը, որով

Մեկնըված ու դատապարտված են կապերը բոլոր:

Այն բոլորովին դաս չէ ուսուցչի, ոչ էլ առաջադրանք տնային,

Այն կերակուր է անտեսանելի, այն չափն է, որ վեր է խոսքերից բոլոր,

Այն հոգին է, որ հոգիդ է ստանում, և ամեն բան քեզնով դառնում է լուսավոր:

Ահավասիկ այն՝ իմ տան շեմին, Բանը՝ մի աղջիկ հավիտենական:

Բաց արա դուռը և Տիրոջ Իմաստությունը քո առաջ է որպես թագուհի օծյալ:

Օ՜ բարեկամ, ես ոչ կին եմ, ոչ՝ տղամարդ, ես սերն եմ, որ վեր է բոլոր խոսքերից:

Ես ողջունում եմ քեզ եղբա՛յր իմ սիրելի,

Մի՛ հպվիր ինձ բնավ, մի փնտրիր ափս ձեռքսսեղման համար:

Թարգմանությունը՝ Վ. Մարտիրոսյանի

Տես նաև Արթյուր Ռեմբո, Էմիլ Վերհարն և Ժյուլ Լաֆորգ