
Ներբող չորրորդ
Մուսան, որ շնորհ է
Ծովը վերստին, որ սիզիգիյան
մակընթացությամբ շրջվում դեպի ինձ և բարձրացնում է ինձ, սարսում առեղս բեռներից ազատ
թիանավի պես.
Մակույկի նման, որին զսպում
է իր ճոպանը լոկ, որը պարում է կատաղիորեն, որ զարնվում է, որ վտարվում է, որ հարձակվում
է, խունկ է բուրվառում և թավալվում՝ քիթն իր ցցին գամած,
Զտարյուն նժույգ, որի ռունգները
փոկն է պոկոտում, որը ճոճվում է ծանրության տակ ամազոնուհու, որ նրա թամբին ոստնել
է կողքից և որոտաձայն քրքիջով սանձն է քաշքշում կտրուկ:
Կրկին գիշերը, որ դուրս է եկել
ինձ որոնելու,
Ինչպես և ծովը, որ լռության
մեջ իր լրումին է հասնում այս ժամին, որը սպասող նավերով լեցուն հանգրվաններն է մարդկային
կապում օվկիանոսի հետ և անջատում է դուռը կամարից:
Կրկին մեկնումը, կրկին հաղորդակցությունը
հաստատուն և կրկին դուռը, որ ընկրկում է:
Ա՛հ, հոգնել եմ այս կերպարից,
որին ես ինքս եմ մարդկանց մեջ սարքել: Ահա գիշերը: Կրկին պատուհանը, որ բացվում է:
Ես ասես աղջիկ եմ ջահել, լուսնկայի
տակ, սպիտակ, շքեղ դղյակի որմում,
Որ սրտատրոփ ականջ է դնում
այս բարեբախտ սուլոցին՝ ծառերի ներքո և զույգ ձիերի դոփյունին ուժգնացող,
Եվ չի ափսոսում նա տանը բնավ,
այլ կծկվում է փոքրիկ վագրի պես, և կյանքի սիրուց ու զավեշտական մի զորությունից սիրտն
է ուռճանում:
Գիշերն՝ առանց ինձ և ինձ՝ սկիզբը
գիշերվա ուժի, և Փառքի գինին, և ցավն այս սրտի չափազանց լեցուն:
Թե խաղողագործն առանց պատիժի
չի մտնում հնձան,
Հավատում եք դուք, որ ի զորու
եմ այնպես ճմլելու բառերը ու բերքը իմ հսկայական,
Որ բարկ ծխերը չխփեն գլխիս:
Ա՛հ, իմն է այս երեկոն, իմն
է այս մեծ գիշերը և ամբողջ շրջապտույտը գիշերվա, որ ասես սրահ է լուսավառ՝ պատանի աղջկա
առաջին պարահանդեսի:
Նա սկսում է պարել անդադար.
քնելու միջոց այլ օր կունենա:
Ա՛հ, արբած եմ ես, ա՛հ, առաքված՝
աստծուց, ես լսում եմ մի ձայն ինձ ուղղված և չափն ուռճացող և խաղացքը խնդության,
Դոփյունը օլիմպիական վաշտի,
երթը՝ աստվածայնորեն համաչափ:
Ինձ ի՛նչ մարդիկ ներկա: Նրանց
համար չէ, որ ստեղծում եմ, այլ ծանուցելու չափն այն սրբազան:
Օ՜, ճիչը խցանված փողի, օ՜,
խուլ հարվածը շվայտ թմբուկին:
Բայց ինձ ի՛նչ դրանք: Այս ռիթմը
միայն: Ինձ ի՛նչ՝ կլսեն նրանք ինձ, թե՝ ոչ:
Ահա թևախումբը մեծ բանաստեղծական
թևի:
Ի՞նչ եք ինձ ասելու երաժշտության
մասին: Թողե՛ք ինձ հագնել լոկ սանդալներս ոսկյա:
Ես կարիք չունեմ պաճուճանքների՝
այնքա՜ն հարկավոր: Ես ձեզ չեմ խնդրի աչքերդ գոցել:
Բառերը, որոնք ես գործածում
եմ,
Բառերն են բոլոր օրերի և նույն
բառերը չեն բնավ:
Դուք հանգ չեք գտնի իմ բանաստեղծություններում
և ոչ էլ պերճանք: Նրանք նախադասություններն են ձեր նույն:
Չկա ոչ մեկը ձեր խոսքերի մեջ,
որ ես չիմանամ վերարտադրել:
Այս ծաղիկները ձեր ծաղիկներն
են, և դուք ասում եք՝ ծանոթ չենք նրանց:
Եվ այս ոտքերը նույն ձեր ոտքերն
են, բայց ահավասիկ ես ընթանում եմ ծովի վրայով և տրորում եմ հաղթականորեն ջրերը ծովի:
Բանականությունը և ջուրը
Հատվածներ
Ողջո՜ւյն, ուրեմն, օ՜ աշխարհ,
նոր՝ իմ աչքերին, օ՜ աշխարհ այլևս ամբողջական:
Օ՜, տեսանելի և անտես իրերի
հավատք կատարյալ, քեզ ընդունում է սիրտն իմ կաթոլիկ:
Որ կողմ շրջում եմ դեմքս.
Անհուն ութօրյան եմ դիտում
Արարչագործության:
Աշխարհն է բացվում, և թզաչափ
լայնքով հայացքս հատում է այն ծայրեիծայր:
Ես կշռել եմ արևը, ինչպես երկու
տղամարդ ուսերի միջև գցած մահակից խոյն են կախ տալիս:
Եվ քննել եմ ես բանակը Երկնից
ու գրանցել եմ
Մեծ Կերպարներից, որոնք հակվել
են ծեր Օվկիանոսին,
Մինչ ամենախոր անդունդի կլլած
կրակն հազվագյուտ,
Ինչպես կապտաժեռ Խաղաղականում
կետորսանավը, ասես սպիտակ մի աղվափետուր հասկավորվում է հսկա-դելֆինի շատրվանն ի վեր:
Բռնված եք Դուք, և ես աշխարհի
մի ծագից մյուսը ձգել եմ Ձեր շուրջ
Հիմա ուռկանը իմ հիշողության:
Ինչպես մեղեդին, որ վերցնում
է պղնձյա փողերն,
Ապա փայտյաներն ու հետզհետե
նվաճում խորքը նվագախմբի,
Ինչպես ժայթքումներն արեգակնային
Արձագանքվում են երկրի վրա
տագնապով ջրի, անհանգստությամբ մակընթացության,
Ինչպես հրեշտակն ամենահզոր,
որ տեսնում է քեզ մինչև ճամփի սալն ու քո արարման մի ծայրից մյուսը,
Այն ընդհատվում է ոչ ավելի,
քան հոգին՝ մարմնում:
Սերովբեների խռովքն անքնին
բազմապատկվում է նոր օրենքներում Բանականության,
Եվ ահավասիկ, քամին՝ Հնձվորը
և Սերմնացանը, որ Երկրի շուրջ պտույտի ելավ:
Եվ այսպես ջուրը շարունակում
է Բանականությանն, աջակցում նրան և սնուցանում
Եվ քո
Բոլոր արարածների միջև՝ մինչև
դու, առկա է որպես հեղուկ մի կապ:
***
Եվ ահա նորից՝ մի տարուց ի
վեր,
Ինչպես սերմնացան Ամբակումին
Հրեշտակը տարավ Դանիելի մոտ, մինչ սերմնացանը չէր էլ արձակել զամբյուղը վզից,
Աստծո բանականությունն ինձ
հափշտակեց հանկարծ պատի ստվերից, և ահավասիկ ես այս երկրում եմ անծանոթ:
Ո՞ւր է այլևս քամին, ո՞ւր է
ծովը, ո՞ւր է ճանապարհը, որ հասցրեց ինձ այստեղ:
Ո՞ւր են մարդիկ. չկա շուրջը
ոչինչ, բացի երկնքից մշտապես ջինջ: Ո՞ւր է փոթորիկը հնօրյա:
Պատրաստ է ունկս, և չկա ոչինչ,
բացի այս ծառից, որ դողդղում է:
Ես ունկնդրում եմ, և շուրջը՝
ոչինչ, բացի տերևից այս համառ:
Ես գիտեմ. պայքարը վերջացավ:
Ես գիտեմ. հողմը հանդարտվեց:
Կար անցյալը դեռ, և այն էլ
չկա: Զգում եմ երեսիս մի պաղ շունչ:
Ահա ներկայությունը նորեն,
մենությունը սարսափելի, և հանկարծահայտ շունչը իմ դեմքին:
Իմ ամբողջ հույսը գոյությունն
է իմ, և ես տեսնում եմ, որ չի խուսափի փրկությունս ինձնից:
Նա, ով ծանոթ է ազատագրմանն,
հեգնում է այժմ բոլոր կապերը, և ով կիմանա ծիծաղը, որ նա իր սրտում ունի:
Նա նայում է իրերին ու ծիծաղում:
Տե՜ր դուրեկան է մեզ համար
վայրն այս, որ ես չեմ շրջի մարդկանց հայացքին:
Աստվա՛ծ իմ, պատսպարի՛ր ինձ
մարդկանց աչքերից, որ ես չտեսնեմ ոչ մի ծանոթ դեմք,
Եվ ինչպես աստղին հավիտենական՝
Առկայծումը իր, ինձ էլ կմնա
ձայնը մեն միակ:
Բարբառը ողջամիտ և խոսքն արտաբերված
և ձայնը, որ բանականություն է և ջուր:
Եղբայ՛ր, ես չեմ տա այլևս քեզ
իմ սիրտը, որտեղ նյութն իսպառ կապանք չէ արդեն, որտեղ հորդում է խոսքը խիստ փխրուն,
Որը ես ինքս եմ՝ հավիտենական
մտածողությամբ:
Անսա՛ ինձ, մանո՛ւկ, և խոնարհվի՛ր
ինձ, և կշնորհեմ քեզ հոգիս այնժամ:
Այնքան աղմուկ կա երկրի վրա,
մինչ սիրեկանը ծվատված սրտով ծառի վերևում լսում է մենակ հանելուկային տերևի դողը:
Ուրեմն ո՞րն է մարդկային բոլոր
ձայների միջից այն մեկը, որը ոչ բարձր է, ոչ ցածր:
Եվ ինչո՞ւ ես այն լոկ դու ունկնդրում:
Քանզի մեն-միայն հլուն է կրում չափն աստվածային:
Ու քանզի ինքն էլ չափն է միևնույն,
Չափը սրբազան, ազատ, զորեղ
և արարչագործ:
Ա՛հ, ես զգում եմ բանականությունը,
որը չի դադարում ջրերի վրա սավառնելուց:
Ամեն ինչն, իմ եղբա՛յր, ինչպես
և ինքդ,
Գոյություն ունի մի անասելի
համամասնությամբ, և ստույգ թիվը անսահմանորեն բաժանելի է ջրերի վրա: Անսա՛, իմ մանուկ
և մի փակիր բնավ քո սիրտը իմ դեմ և ընդունի՛ր
Հորդումը բանական ձայնի, որով
ազատ են ջուրը և բանականությունը, որով
Մեկնըված ու դատապարտված են
կապերը բոլոր:
Այն բոլորովին դաս չէ ուսուցչի,
ոչ էլ առաջադրանք տնային,
Այն կերակուր է անտեսանելի,
այն չափն է, որ վեր է խոսքերից բոլոր,
Այն հոգին է, որ հոգիդ է ստանում,
և ամեն բան քեզնով դառնում է լուսավոր:
Ահավասիկ այն՝ իմ տան շեմին,
Բանը՝ մի աղջիկ հավիտենական:
Բաց արա դուռը և Տիրոջ Իմաստությունը
քո առաջ է որպես թագուհի օծյալ:
Օ՜ բարեկամ, ես ոչ կին եմ,
ոչ՝ տղամարդ, ես սերն եմ, որ վեր է բոլոր խոսքերից:
Ես ողջունում եմ քեզ եղբա՛յր
իմ սիրելի,
Մի՛ հպվիր ինձ բնավ, մի փնտրիր
ափս ձեռքսսեղման համար:
Թարգմանությունը՝ Վ. Մարտիրոսյանի
Տես նաև Արթյուր Ռեմբո, Էմիլ Վերհարն և Ժյուլ Լաֆորգ
Պոլ Կլոդել | Ներբողներ
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ
on
июля 08, 2016
Rating:
