Ալեքսանդր Կուպրին | Նռնաքարերով ապարանջանը | համառոտ

Ծովափնյա հանգստավայր քաղաքում վատ եղանակ է: Իշխանուհի Վերա Նիկոլաևնան դուրս չի գալիս իր ամառանոցից: Նրա ծննդյան օրը հյուրեր են գալիս: Ամուսինը՝ Վասիլի Լվովիչ Շեինը բերում է նոր հյուրերի: Խնջույքի կեսից Վերա Նիկոլաևնայի անունով բերում են փոքրիկ փաթեթ, որի մեջ նռնաքարերով ոսկե ապարանջան է: Կա նաև նամակ: Անծանոթը շնորհավորում է Վերայի՝ հրեշատակի օրը: Խնդրում է ընդունել ժամանակին իր տատիկին պատկանող ապարանջանը: Ուղարկողի անվան սկբնատառերն են՝ Գ. Ս. Ժ:

Երկու տարի դրանից առաջ էլ անծանոթը սիրային նամակներ է գրել Վերային Նիկոլաևնային: Սակայն վերջինիս խնդրանքից հետո նա դադարել է հետապնդել նրան սիրային նամակներով և միայն շնորհավորհանքներ է հղել ծննդյան օրերին և տոներին:

Վերայի ամուսինը գտնում է փաթեթն ուղարկողին՝ ոմն Ժելտկովին և վերադարձնում ապարանջանը: Նա բացվում է Շեինին և ասում, որ սիրում է նրա կնոջը և այդ զգացմունքը կսպանի միայն մահը: Նա ուզում է գրել Վերային վերջին նամակը: Սակայն նրան արգելում են: Հաջորդ օրը նա ինքնասպանություն է գործում: Երեկոյան փոստատարը բերում է նրա նամակը: Ժելտկովը գրում է, որ նրա ողջ կյանքի իմաստը եղել է Վերան: Հեռանալով նա միայն ցանկանում է, որ լուսավորվի Վերայի անունը:

Վերան գնում է հրաժեշտ տալու նրան: Ժելտկովին արդեն դրել են դագաղի մեջ: Նա համբուրում է հանգուցյալի ճակատը և վարդ դնում նրա գլխի տակ: Նա հասկանում է, որ սերը, որի մասին երազում է ամեն կին, անցավ իր կողքով: Երեկոյան նա խնդրում է ծանոթ դաշնակահարուհուն նվագել իր համար Բեթովենի «Ապասիոնատը»: Նա լաց է լինում: Երբ նվագը դադարում է, նա զգում է, որ Ժելտկովը իրեն ներել է: 

Տես նաև Յամա