Օսկար Ուայլդ | Հավատարիմ ընկերը

Մի առավոտ ծեր առնետը գլուխը հանում է իր բնից: Բադը իր ձագերին սովորեցնում է կանգնել ջրի վրա գլուխները ցած կախած: Առնետը նկատում է, որ ամենալավ բանը աշխարհում հավատարիմ ընկերն է: Եվ կանեփաճնճղուկը պատմում է հետևյալ պատմությունը:

Ժամանակին ապրում էր Հանս անունով ուրախ երիտասարդը: Նա ուներ բարի սիրտ և զվարճալի արտաքին: Ուներ այգի, որտեղ ծաղիկներ էր աճեցնում: Նա ուներ շատ ընկերներ, որոնցից ամենահավատարիմը ջրաղացպան Մեծ Հյուն էր: Ջրաղացպանն այնքան նվիրված էր Հանսին, որ սրա այգու կողքով անցնելիս միշտ գրպանները լցնում էր մրգերով և սրտի ուզածի չափ ծաղիկներ էր քաղում: Նա ասում էր, որ ընկերների մոտ ամեն բան պիտի լինի ընդհանուր: Իսկ Հանսը տետրակի մեջ գրի էր առնում ընկերության տեսությունը: Ջրաղացպանը, իհարկե, երբեք չհատուցեց իր վերցրածի դիմաց: Ձմռանը նա երբեք չէր այցելում Հանսին՝ ասելով, որ երբ մարդուն դժվար է, նրան պետք է հանգիստ թողնել: Չէր հրավիրում իր տուն՝ ասելով, որ նախանձը կարող է այլասերել մարդուն: Նա Հանսի ընկերն է և պիտի հետևի, որ Հանսը չենթարկվի գայթակղություններին:

Գալիս է գարունը և ջրաղացպանը գնում է Հանսի մոտ առաջին ծաղիկներից քաղելու համար: Հանսը ուզում էր վաճառել դրանք և ետ գնել սայլակը, որը վաճառել էր ձմռանը: Բայց ջրաղացպանը վերցնում է բոլոր ծաղիկները և խոստանում է տալ Հանսին իր սայլակը, որը, սակայն, կոտրված է: Հանսն ասում է, որ նա կարող է վերանորոգել սայլակը, քանի որ ունի հարմար տախտակ: Բայց ջրաղացպանը խնդրում է նրան այդ տախտակով վերանորոգել իր կտուրը: Ջրաղացպանը նաև ուրիշ խնդրանքներով դիմում է Հանսին, այնպես որ սա անգամ չի հասցնում աշխատել իր այգում:

Մի օր հիվանդանում է ջրաղացպանի երեխան: Պետք էր գնալ բժիշկի ետևից, իսկ դրսում արդեն գիշեր էր և ուժեղ փոթորիկ էր բարձրացել: Ջրաղացպանը խնդրում է, որ Հանսը գնա: Բայց անգամ լապտերը չի տալիս՝ բացատրելով, որ այն նոր է և նա վախենում է, որ Հանսը կվնասի այն: Վերադարձի ճանապարհին Հանսն ընկնում է ճահիճը և խեղդվում է: Բոլորը գալիս են Հանսի թաղմանը, որովհետև շատ են սիրում նրան: Սակայն բոլորից տխուր էր ջրաղացպանը: Չէ՞ որ նա գրեթե նվիրել էր Հանսին իր սայլակը և հիմա չգիտի, թե ինչ է անելու հետը: Տանը շատ տեղ է գրավում: Եվ ոչ ոք այն չի գնի, որովհետև կոտրված է: Ապագայում նա այդպես անհաշվենկատ չի լինի: Առատաձեռնությունը վնասում է մարդուն:

Առնետը չի հասկանում պատմության իմաստը և հեռանում է: Կանեփաճնճղուկը ափսոսանքով նկատում է, որ նա պատմեց պատմություն, որը ուներ խրատ: Իսկ բադը ասում է, որ այդպիսի պատմություններ պատմելը վտանգավոր է:

Տես նաև Սոխակն ու վարդը և Եսասեր հսկան