
Գեորգ Թրակլի բանաստեղծությունը հետևում է մահվան կանոնին:
Պատռվածքին, քանի որ մահը իմաստային պատռվածք է մարդու երկրային ներկայության մարմնի
վրա: Մարդու կյանքը յուրահատուկ հակասություն է, քանի որ կայանում է որպես անլուծելի
մղումների հաստատուն պարադոքս: Կյանքի կոչված լինելը նշանակում է կոչված լինել մահվան
և ամեն գալուստ իր էության մեջ սոսկ հեռացում է:
Հոգին օտար է երկրի վրա:
(«Հոգու գարուն»)1
Մարդու և երկրի միջև հաստատված է օտարության հարաբերություն
հակառակ այն ամենի, ինչը պատմականորեն վկայված է մարդու մասին որպես երկրային էակի:
Գեղեցիկ է մարդը և խավարում հայտնվող:
(«Հելիան», էջ 93)
Սա նշանակում է, որ երկրային գոյության մեջ, որտեղ մարդը
ներկա է իր էության առավելագույնը դրսևորելու և երկրային գեղեցիկը իր մեջ առնելով կատարյալ
թանձրության բերելու համար, նա լոկ ամենամութ կետն ու կորստի խավարում թաքնվողն է:
Ամեն դեպքում նա, ով երկիր գալու առաքելության մեջ իրագործվում է որպես հեռացող: Երկփեղկված
բնությունը բնություն չէ: Գալով Երկիր, մարդը թողնում է միայն հեռացման նշանը և նշանն
այն բանի, որ Երկրի վրա արմատ նետելու նկրտումը մի մթին տենչանք է, ոչ բնական և ուրեմն
չի ստանա բնական բավարարում: Հելլիանը, Էլիզը, Սեբաստյանը, Կասպար Հաուզերը՝ նրանք
են, ում Թրակլի լեզուն տալիս է «օտարական», «առանձնացյալ», «վաղամեռիկ» և «միանձն»
անունները, նրանք, ում էությունը պահանջում է, որ նրանք կանչված և շրջված լինեն կեռնեխի
կանչով ու աշնան ավարտով: Նրանց էությունը բացվում է միայն հրաժեշտի պահին:
Բաժանումը և հեռացումը նշող սիմվոլների թվում Թրակլի բանաստեղծության
մեջ ամենից առեղծվածայինը քույրն է: Քույրը մղված է ավարտի մեջ: Քույրը մթնշաղի մեջ,
գիշերվա մեջ, մայրամուտի մեջ, քույրը մահվան մեջ ցրում է իր անվան իմաստաբանական ջերմությունը:
Դեռևս հնչում է քրոջ լուսնային ձայնը
Հոգևոր գիշերվա միջով:
(Հոգևոր մթնշաղներ, 136)
Հայտնվում է քույրը աշնան մեջ և սև քայքայումի:
(Հանգիստ և լռություն, 130)
Քույրը ակնթարթի մեջ է: Ակն-թարթի, այսինքն՝ երբ կոպերը փակում
են լույսի աշխարհը: Մարդու ժամանակը բաղկացած է ակնթարթներից, որոնց մեջ բերված է կուրության:
Ակնթարթը պատասխանատու է ողջ ժամանակի համար: Քույրը հայտնվում է աներևույթ, քանի որ
հենց այն է, ինչը որպես տրված միշտ ճանաչվում է հրաժեշտի մեջ: Քույրը երկրայինն է,
բայց այն պահին, երբ Երկիրը չի երևում: Գուցե քույրը հենց Երկիրն է: Ամեն դեպքում այդպես
հասկանալի է դառնում մարդու և Երկրի մի շատ որոշակի փոխադարձ ձգողություն, որը չի հանգում
միասնության: «Ոգու ֆենոմենոլոգիայում» Հեգելը խոսում է եղբոր և քրոջ արյան հավասարակշռության
մասին:
«Հավասարությունը կա, քանի դեռ բնական ճանապարհով չի կայանում
արյունների միախառնումը. այդ արյունն արդեն խառնված է առավել բարձր մակարդակում՝ աստվածային
օրենքի: Չէ՞ որ նրանք արյունակիցներ են հենց այդ իրավունքով: Սակայն եղբոր և քրոջ միջև
առկա է անխառն հարաբերություն: Նրանք ունեն նույն արյունը, որը նրանց մեջ հանգել է
դադարի և հավասարակշռության... Եվ այդուհանդերձ եղբայրը քրոջ համար հավասար էություն
է ընդհանրապես, նրա ճանաչումը եղբոր մեջ մաքուր է և ազատ է բնական վերաբերության խառնուրդից:
Ահա ինչու քրոջ եզակիության և բարոյական պատահականության անտարբերությունները այս իմաստով
չկան: Սակայն ճանաչող և ճանաչվող եզակի ինքնության պահը կարող է այստեղ հաստատել իր
իրավունքը, որովհետև կապված է արյան հավասարակշռության հետ և տենչանքից ազատ հարաբերությամբ:
Եղբոր կորուստը քրոջ համար անփոխարինելի է և վերջինիս պարտքը նրա առաջ ամենից բարձրն
է»:2
Անփոխարինելի գուցե ամենաարտասովոր իմաստով: Ոչ այն, որ նկատի
ունի կորստի և փոխարինելիության մասին սովորական պատկերացումը, երբ կորուստը հաջորդում
է տիրապետումին: Քրոջ դեպքում նախնական տիրապետումը պարզապես բացակայում է: Բայց չէ՞
որ ինչ-որ բան կորցնելու համար նախապես պետք է ունենալ այն: Այսպիսի կորուստը նախագո
է, ինքնասկիզբ, զուրկ տիրապետման նախնական հիմունքից: Գուցե հենց այս իմաստով այն ոչ
միայն նախագո, այլև գերադրական և ամեն ինչից բարձր է:
Թրակլյան քույրը, որի աուրան որոշադրված է մթնշաղով, երկիրն
է, որը երբեք չի տեսնում վաղամեռիկ եղբորը, քանի որ եղբայրը նրա համար սկսվում է բաժանումից:
Օրինաչափ չէ՞ արդյոք, որ Անտիգոնեի համար եղբայրը հաստատվում է միայն հուղարկավորության
միստիկ փաստի մեջ, երբ հողը, զգացմունքը և եղբոր անձը միանում են սոսկ ավելի խորը բաժանում
արձանագրելու համար: (Թերևս մի շատ ուշագրավ դիտանկյունից դա այդպես է նաև ֆոլկներյան
Քվենթինի համար, ով փորձում է Քենդեյսի հետ վիրտուալ ինցեստը չեզոքացնել ակտուալ ինքնասպանությամբ:)
Թրակլի «Հայտնություն և մայրամուտ» արձակ բանաստեղծության
խորհրդավոր դրվագում ասված է.
Քայքայվող կապույտից ելավ դժգույն դեմքը քրոջ, և այսպես խոսեց
նրա բերանը արյունող. խրվիր սև փուշ: (էջ 186)
Փուշը գործիքն է, որով ամեն սերմ իրագործում է կապը հողեղենի,
երկրայինի հետ: Մարդու պարագայում Երկրի հորդորը մնում է անկատար, քանի որ մարդը և
Երկիրը գոյում են զուգահեռ չափումներում և չեն հատվում: Մարդը չի կառչում Երկրից, սակայն
փոխադարձ ձգողությունը դրանից չի պակասում և մարդը երկրային է գուցե ներքին մղումով
միայն:
Սիրուն է անտառը, գազանը խավարչտին,
Մարդը –որսորդ կամ հովիվ:
(Արևը, 152)
Երկրի վրա չհանգրվանող մարդը որսորդության և հովվության մեջ
է փնտրում իր էականը: Որսալ գազանին և կամ էլ ուղղորդել նրան,-ահա մարդու երկրային
զբաղմունքի երկու սլաքները, որոնցից և ոչ մեկն ի վերջո երկրային չէ, քանի որ որսալով
գազանին, մարդը նրա միջոցով սոսկ երկրայնացման իր ծարավն է անհույս փորձում հագեցնել,
իսկ հովվության մեջ փորձում է նույն այդ գազանին դուրս բերել բնական կյանքի կածաններից
և նետել սեփական անորոշի ծիր: Ուրեմն մի կողմից՝ որսալ, բայց մյուս կողմից՝ ապանյութականացնել
ու ցրել երկրային գազանի նշանակությունը՝ պատվաստելով նրան օտարության իր ճակատագրին:
Գազանը, անտառը, մթնշաղը կազմում են ամեն քույրականի դիմագիծը
մարդու համար, որքանով այդ ամենը նրա հեռացման ճակատագրի մեջ շարունակում է էական ու
ներքին մնալ նրա համար: Չհանդիպող ու ներքին: Չէ՞ որ իբրև բաժանում իրացված հանդիպումն
է մշտապես իմաստավորված խորություն բացում: Պարզապես արժեք ստանում: Եվ ձգողություն
առաջ բերում:
Վահան Տերյանի խորհրդավոր բանաստեղծությունն ասում է.
Եղի՛ր ինձ քույր... Թող որ հոգիս
Գտնի անդորր ոսկեվորիկ
Քո նայվածքի ցոլքում հագիստ –
.............................................
Ձեռքըս բռնիր և նրբանուրբ
Ինձ ուղեկցիր -ես որբ, ես կույր...
Հոգիս այնպես կարոտ է սուրբ
Մտերմության.. Եղի՛ր ինձ քույր...
Հոգու կարոտը ծարավ է սուրբ մտերմության: Մնացյալ բոլոր մտերմությունները,
եթե անգամ կայանում են, թողնում են հոգին որբ և կույր: Երկրային գոյը հոգու աչքերում
աներևույթ է: Հոգին կարող է տեսնել միայն հոգեղենը և միայն հոգեղենը կարող է հոգին
դուրս բերել որբությունից: Բայց ինչո՞ւ է փնտրվում հենց քույրը:
Անուրջը, երազը և հեքիաթը, որոնց անվերջ դիմում է Տերյանի
բանաստեղծությունը, կայուն հակադրություն են կազմում իրականության աշխարհի հետ: Բայց
այդ իրականությունը թրակլյան Երկիրը չէ: Գոյության միայնակը, որ փնտրում է երկխոսության
իր Դու-ն, Տերյանի դեպքում գտնում է նրան միայն երազի աշխարհում: Երազի հակադրությունը
արթնությունն է: Հետևաբար հենց արթնության հետ են սկիզբ առնում օտարության բոլոր հատումները:
Սակայն այս բանաստեղծության ներքին դիտավորությունը քնի աշխարհ վերադարձ ապահովելը
չէ, այլ երկու աշխարհներից բացվող հոգևոր ասպարեզն անվանելը: Այդ անունը քույրն է:
Ես ու դու էլ շղթայված ենք իրարու,
Կարոտավառ երազում ենք միշտ իրար,
Միշտ իրար հետ, բայց միշտ բաժան և հեռու,
Աստղերի պես և հարազատ և օտար...
(Fatum)
Արթնությունը և երազը քրոջ երկու որակներն են, քանի որ երազում
ի մի բերվածը արթնության մեջ եղբորից զատված և որոշակի հակադրության մեջ հավասարակշռված
է: Շղթայված լինելու պերճանքն ու աղքատությունը հենց դա է. օղակների շարունակական հատում
և միասնություն: Հերակլիտոսն ասում է, որ արթունների համար աշխարհը մեկ է, իսկ քնածներն
ընկնում են յուրաքանչյուրն իր սեփական աշխարհը։ Տերյանի դեպքում իրավիճակը հակառակն
է: Արթնությունը բերում է անհատականի հատում: Հոգին և քույրը միասնություն են, սակայն
արթնության մեջ՝ մշտապես հատված: Հենց այս իմաստով արթնությունը մի խորագույն խնդիր
է՝ հոգու-հոգևոր խնդիր, քանի որ հոգին գոյանում է հենց այդ բաժանումից: Հոգին քրոջ
հետ միանալու անրջային ձգտման արգասիք է, բայց նրանից բաժանվելուց հետո միայն: Չէ՞
որ գիշերով, քանի դեռ իշխում է երազը, հոգին չկա:
Ես եմ, դու ես, ես ու դու
Գիշերում այս դյութական,
Մենք մենակ ենք,-ես ու դու,
Ես ել դու եմ՝ ես չկամ...
(«Երկու ուրվական»)
Սակայն քույրը նա է, որ սովորեցնում է նաև բաժանումը ապրել
որպես միասնություն: Քույրը բաժանման իրականությունից վեր բացում է միասնության առավել
բարձր հոգևոր մակարդակ: Եվ այդուհանդերձ հոգին, որն այդ քրոջ հարաբերությամբ անվերջ
փորձում է պարզել սեփական գոյության հիմքերը, իր էության առնչությամբ, ինքնին, մնում
է անորոշություն և որոնում, թախիծ և հարց:
Դու հոգուս քույրն ես,
Բախտի համբույրը,
Նոր կյանքի լուրն ես,
Երկնքի բույրը.
-Իսկ ես... ես, ասա.-քո ի՞նչն եմ ես...
Դու մաքուր հույս ես,
Գիշերիս լույսն ես,
Վայելքի երգը,
Իմ տիեզերքը.
-Իսկ ես... ես... ասա, քո ի՞մ ես:
Քույրը երազն ու երազանքն է, այն, ինչը կանչում է հոգուն
արթուն ժամանակ, այսինքն՝ այն ժամանակ, երբ ողջ-ախոհության սկզբունքները փակում են
երազի խելացնոր հորիզոնը: Քույրն արարում է երազ ցերեկով, երազ հոգու համար՝ բաժանման
ու թախծի մեջ, բայց այնպես, որ հոգին այսուհետ շարժման ու կենդանության, փնտրտուքի
և հարազատության նախասպասման մեջ է:
Պաուլ Ցելանի «Radix, Matrix» բանաստեղծության առաջին տան
մեջ ասված է.
Ինչպես քարին են ասում, ինչպես
Դու,
Անդնդից,
Հայրենիքից ինձ
Քույրացած և
Վաղահաս, դու,
Դու, ինձ վաղաժամ,
Գիշերվա Ոչնչի մեջ,
Այլա-գեա մեջ հանդիպած,
Դու,
Եվ Այլ-դու.3
Բանաստեղծության վերնագիրը հուշում է, որ խորհրդավոր երկրորդ
դեմքը մայրն է (matrix): Եվ միաժամանակ, քանի որ ցելանյան պոեզիան լեզվական տոպոսի
և պատկանելության պոետոլոգիական փնտրտուք է, աղերսն առնչվում է լեզվին: Ցելանին հուզում
է մայրենի լեզվի կենտավրյան բնությունը:
Ծագումով հրեա Պաուլ Ցելանը կորցրել է ծնողներին Միխայլովկայի
համակենտրոնացման ճամբարում: Հայրը մահանում է տիֆից, իսկ մորը գնդակահարում են գերմանացիները:
Գերմաներենը բացում է կենտավրյան խորքեր, քանի որ հրեա մայրը որդուն է հանձնում լեզու,
որն ինչպես Մեդուսան իրեն՝ մորը, վերածում է քարի: Այսպիսի լեզուն, որ մայրենիության
իրավունքով կապում է բանաստեղծին որոշակի սկզբի հետ, միաժամանակ կորցնում է այդ սկիզբը:
Լեզվի շնորհը, եթե լեզուն կարելի է շնորհ դիտել, խորհրդանշում է մոր ատյանի փլուզում,
որի առկայությամբ տարբերակիչ հատկանիշ և անուն էր ստացել: Պատկանելության նշանը մնում
է անգամ այն բանից հետո, երբ դրա կոնկրետ բովանդակությունը դուրս է մնում գոյության
չափումից: Պակասը խոսում է որպես ծագման և ինքնության երազանք՝ գրգռելով պատկանելության
հիմքերին հասնելու ծարավը: Արդ, հենց այս ծարավն է միակ բացարձակ չափումը լեզվում:
Ինչ վերաբերում է ծագման հիմքերին, ապա դժվար է գտնել սուբյեկտ, որի առնչությամբ հարաբերականության
դասը կգտներ առավել համոզիչ ապացույց: Ծագման հիմքերը լեզվի մեջ լուծում են միայն փախուստի
խնդիր: Չեն ցանկանում մնալ իրենց տեղում: Այնտեղ, ուր կանգնած էր մայրը, բանաստեղծը
հանդիպում է քարին, մոր խոսքի տեղում՝ լռությանը, երգի փոխարեն՝ համրությանը: Սրանք
են մայրենիության ցուցիչներ:
Բայց ինչպե՞ս կողմնորոշվել լեզվի մեջ, որը դնում է պատկանելության
գիտակցության այսպիսի արգելք: Եթե անգամ գոյություն ունի մայրենի ատյանի հետ որոշակի
հանդիպում, ապա միայն գիշերով, որի մեջ մայրը վաղահաս է, իսկ հանդիպումը վաղաժամ. Վաղահաս,
դու,/Դու, ինձ վաղաժամ,/ Գիշերվա Ոչնչի մեջ, /...հանդիպած: Այս հանդիպած-ը որպես այդպիսին
չհանդիպած է, և Ցելանը հանդիպած է կոչում մորը լոկ այն պատճառով, որ հանդիպման պահին
մայրը կորցնելով իրեն կազմող հատկանիշները, ներկայանում է որպես քույր. Դու,/...ինձ/
Քույրացած:
Մոր և քրոջ իգականությունը էականորեն տարբեր է: Բայց ո՞ր
կետում, եթե ոչ հենց արգանդի (matrix) ֆունկցիոնալ վերաիմաստավորման: Առաջինը խորհրդանշում
է կենարար խորություն, որից զավակը հարկադրված է կտրվել, իսկ երկրորդը՝ արգանդակցության
որոշակի ստերիլ հարաբերություն, որի մեջ ամենից մոտը՝ արգանդակիցը, երբեք չի կարող
բերվել գերագույն ինտիմության: Եղբայրը կառուցում է քրոջ հետ իր հարաբերությունները
մերձության և հեռավորության մի պարադոքսալ զգացումի վրա: Չէ՞ որ քույրը իգականության
և արգանդի աշխարհն է, որը առավելագույնս մերձ լինելով, մշտապես փակ է: Փակ են քույր
լեզուները, ահա ինչու թարգմանությունը, որ ձգտում ունի կայանալ քույր լեզուների ձգողության
դաշտում, մշտապես գործ ունի որոշակի հերմետիզմ հաղթահարելու խնդրի հետ: Հենց այս իմաստով
թարգմանությունը բարձրագույն հերմենևտիկա է: Բնագիրը, որը սոսկ քույր լեզու է թարգմանող
լեզվի համար, վերջինիս եղբայրական նկրտումներին մշտապես հակադրում է քույրական հասանելի-անհասանելիություն:
Սակայն քրոջ հանդեպ սերը ամենատրանսցենդենտ նկատառումների
ողջ բարդությամբ հանդերձ ամենաիմանենտն է, ամենամիստիկը, քանի որ իր առարկան պահում
է անբացատրելի և հերմետիկ արգելքի տակ, որը վերապրվում է արյունակցականության աներևույթ
բարձրության վրա: Մայրենու առնչությամբ ակնարկված մայրական սկզբունքի քույրացումը լեզվի
ներքին պարադոքսի արտահայտությունն է: (Չմոռանանք, որ Ցելանի համար գերմաներենը ունի
թշնամական չափում): 1966 թ., երբ հոգեկան մթագնումի թեքման անկյան տակ Պաուլ Ցելանը
գտնվում էր Սրբ. Աննայի կլինիկայում՝ բուժ-քույրերը նվիրում են բանաստեղծին բազմագույն
գրիչ, որը նա կոչում է բազմալեզու: Արգելված սովորական սրածայր գրիչը, որն ինչպես մայրենին
մահվան (կամ ինքնասպանության) սպառնալիք է, քույրերի ձեռքով հակադրվում է բազմալեզվության
գրչին, որն անվտանգ է: Քանի որ օտար է: «Չունենալով փետրաձև գրիչ՝ գրում եմ գնդիկավոր
գրչով՝ կլոր ու "բազմալեզու", որ տվել են քույրերը» (26 մարտ, 1966): Քույրացող
մայրը բազմալեզվության խոստումն է միալեզվության ներսում: Կամ՝ մոր քույրացումը բազմալեզվություն
է արարում առանձին լեզվի մեջ, քանզի եթե մայրը խորհրդանշում է մայրենի լեզվի եզակիության
կնիքը, ապա քույրը հետևողականորեն ջնջում է եզակիության բոլոր հետքերն ու նշանները,
ամեն ճակատագրականություն, որը չի ցանկանում ճանաչել տարբերակներ և եղբայրներ: Մայրը
հակադրված է քրոջը ինչպես եզակիությունը բազմակիությանը, հատկապես երբ լեզվական խնդրի
կոնտեքստում այս ամենը մտածվում է մեկ նախաֆենոմեն լեզվի և բաբելոնյան բազմալեզվության
(քույր լեզուների) հակադրության մեջ: Լեզվին պատկանելու և նրա մեջ բնակություն հաստատելու
մարդու համապարփակ տենչը կբավարարվի նույնքան և նույնկերպ, որքան և որկերպ որ բավարարում
են քրոջը ծայրագույն ինտիմության մեջ վերապրելու եղբայրական նկրտումները: Լեզուն ձգում
է, բայց դա ձգողություն է, որով կապված են պարզ հակադրությունները, երբ ամեն բան հանգում
է մի երրորդ լեզվի արարման խնդրին, գուցե Բաբելոնին նախքան լեզուների քույրացումը և
բաժանումը: Սակայն բաբելոնյան բազմալեզվությունն ըստ Ցելանի հենց մեկ լեզվի ճակատագիրն
է, քանի որ իբրև մայրենի տրվելով լեզվակրին, այդ լեզուն մշտապես քույրանում է նրան:
Լեզվին անհնար է տիրել: Ինչպես և քրոջը:
Կա բառ, որը կնքում է լեզուն: Կա բառ, որի անունը անուն է
դառնում ողջ լեզվի համար: Մայրը անուն է տալիս մայրենի լեզվին: Սակայն Ցելանի դեպքում
մայրն անուն է տալիս սպանդ իրագործող գործիքին՝ գերմաներենին: Մայրը բառն է, որը պոկվելով
բերանից, այդ բերանը վերածում է երբեք չփակվող սպիի: Լեզվի առնչությամբ սա նշանակում
է պատկանելության կնիքի կորուստ: «Ջրարգելակը» բանաստեղծության մեջ ասված է.
Բերանում,
որի համար սա հազար բառ արժեր,
կորցրի –
ես բառը, որ մնացել էր ինձ.
Քույր:
(S. 92, տողացի թարգմ.՝ Ս.Ս,)
Տան ավարտին ասված «Քույրը» կոչական է: Հետևաբար կորուստ
կազմող բառը, որ պահում է հազարավոր ուրիշ բառերի գոյաբանական արժեքը, այդ յուրահատուկ
կնիք-բառը, մայրն է: Անկնիք լեզուն փախչում է ոտքի տակից, ահա ինչու Radix,
matrix-ում՝ այն հառնում է որպես անդնդից...քույրացած:
1 Գեորգ Թրակլ, Բանաստեղծություններ, գերմաներենից թարգմանությունը՝
Հակոբ Մովսեսի, Երևան, 2007, էջ 159: (Այս հրատարակությունից հետագա մեջբերումները
կտանք փակագծերում՝ նշելով էջը։)
2 G. W. F. Hegel, Phänomenologie des Geistes, Hamburg,
1988, SS. 299 u. f.
3 Paul Celan. Die Gedichte, Frankfurt am Main, 2005 (տողացի
թարգմանությունը՝ Ս. Ս), S. 97.
Տես նաև Սերգեյ Ստեփանյան Սերգեյ Ստեփանյան Ֆրիդրիխ Նիցշեն 20-րդ դարի գերմանալեզու քնարերգության ակնունքներում
Տես նաև Սերգեյ Ստեփանյան Սերգեյ Ստեփանյան Ֆրիդրիխ Նիցշեն 20-րդ դարի գերմանալեզու քնարերգության ակնունքներում
Սերգեյ Ստեփանյան | Քրոջ նշանի երեք մակարդակ. Երկիր. Երազ. Լեզու. Թրակլ. Տերյան. Ցելան
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ
on
января 23, 2016
Rating:
